مسیر موفقیت سازنده فیلم‌های پرفروش؛ از تدارکات تا کارگردانی!
منوچهر هادی ابایی ندارد که درباره گذشته اش حرف بزند و بگوید روزگاری به عنوان مدیر تدارکات در پروژه های سینمایی کار می کرده است.
ایران آرت: منوچهر هادی یکی از چهره های موفق سینمای ایران در دو سال اخیر است. سال پیش «من سالوادور نیستم» را روی اکران داشت که 15 میلیارد تومان فروخت و در رتبه دوم جدول فروش ایستاد.
به گزارش تبیان، از این کارگردان در سال 96 «آینه بغل» روی پرده رفت که فروش آن 20 میلیارد را رد کرد و در رتبه دوم پرفروش های سال سینمای ایران قرار گرفت. منوچهر هادی امسال سریال «عاشقانه» را هم در شبکه خانگی داشت که جزو آثار موفق و پرمخاطب محسوب می شد.
پیگیران سینما می دانند منوچهر هادی کارش را از پشت صحنه شروع کرد، آرام آرام پیش آمد و حالا مرد اول یک فیلم یعنی کارگردان است. او ابایی ندارد که درباره گذشته اش حرف بزند و بگوید روزگاری به عنوان مدیر تدارکات در پروژه های سینمایی کار می کرده. تدارکات چی بودن هرگز عیب نیست و خود هادی هم با افتخار از آن یاد می کند. با این حال اگر در شرایط عادی بگوییم راه کارگردان شدن چیست، کسی نمی گوید از تدارکات و فعالیت در پشت صحنه باید شروع کرد.
منوچهر هادی اما دنبال راهی بود که وارد سینما شود: «من سال 72 قبل از این که وارد سینما شوم، تیتراژ برنامه های تلویزیونی را می نوشتم. تخصص اصلی ام خوشنویسی است ولی من را اقناع نمی کرد. از بچگی به هنرپیشگی علاقه داشتم و وقتی وارد سینما شدم چون پارتی نداشتم و درس این رشته را نخوانده بودم از طریق دیگری وارد شدم. یواش یواش از آن جا که باید خودم در نقش خالق باشم احساس کردم فقط کارگردانی می تواند من را قانع کند.»
منوچهر هادی وقتی با سینما دم خور شد و چم وخم کار را یاد گرفت، به کمترین ها قانع نبود و خیلی زود از مدیریت تدارکات، تبدیل به دستیار کارگردان شد. حتی در این جایگاه هم سعی کرد کنار کارگردان های کاربلدی همچون اصغر فرهادی در «چهارشنبه سوری» و کیانوش عیاری در «هزاران چشم» بایستد. علاقه او به کارگردانی باعث شد در کلاس های فیلم نامه نویسی بهروز افخمی و کارگاه های فریدون جیرانی شرکت کند تا دانشش از سینما در حد آموخته های تجربی نماند.
حتماً به ساخته های منوچهر هادی ایراد وارد است اما حتماً او جزو بهترین کارگردان های کنونی سینماست که در عین نگه داشتن کیفیت، می تواند اثری بفروش بسازد. ارزش کار او وقتی دوچندان می شود که گذشته اش را مرور کنیم و بدانیم منوچهر هادی برای رسیدن به این نقطه زحمت کشیده و نمی خواهد آن را آسان از دست بدهد: «من فکر می کنم توی بازار هم می رفتم شاید یک تاجر موفق می شدم، اگر فوتبالیست می شدم موفق می بودم. بعضی از آدم ها توی ژن شان سرگروهی هست. دلیل دیگر اعتمادبه نفس و جسارتی است که باید درون آدم باشد. موقعیت ها هم مهم است.»
این بخش از گفته های هادی هم وجه دیگری از دلیل موفقیت او را عیان می کند: «به این موقعیت ایمان داشتم. از سال 79 روی آینه خانه ام نوشته بودم سال 85 اولین فیلمم را می سازم. سال 85 اولین تله فیلمم را ساختم و سال 86 اولین فیلم سینمایی ام را (قرنطینه). شش سال روی آینه خانه ام نوشته بودم منوچهر هادی: کارگردان!»
آدم های موفق روی هر پله که قرار می گیرند، به فکر پله بعدی هستند. آن ها در نهایت به سختی از وضعیت موجود محافظت می کنند که سودای پله های بعد را دارند: «اگر سینمای ایران 100 طبقه باشد من الان طبقه یک هستم. حتماً یکی دو سال دیگر که آینده خودم و خانواده ام را از نظر مالی تضمین کردم، مطمئن باشید یک سال روی یک فیلم نامه کار می کنم و سال بعدش آن را می سازم. به راحتی دوباره می شود اسکار گرفت، به راحتی می شود در جشنواره کن درخشید و من این کار را خواهم کرد.»
