کد خبر:
16607
یادداشت فاطمه معتمدآریا برای "تنگه ابوقریب"
بعد از مجید مجیدی، فاطمه معتمدآریا هم از تنگه ابوقریب نوشت.
ایران آرت: فاطمه معتمدآریا بازیگر تئاتر و سینما که سابقه داوری جشنواره های هنری را نیز در کارنامه دارد در ایام برگزاری سی و ششمین جشنواره ملی فیلم فجر به تماشای فیلم «تنگه ابوقریب» به نویسندگی و کارگردانی بهرام توکلی نشست.
به گزارش مهر، وی پس از تماشای اثر در یادداشتی نگاه خود را درباره این اثر جنگی اینگونه نوشت: «تنگه ابوقریب» مثل هیچ فیلم جنگی دیگری نیست، مثل خود خودش و مثل موضوع خود فیلم ساده و پرقدرت است؛ قدرت در شعور و کاردانی کارگردان و ساده در نمایش قهرمان هایی که همه زمینی اند. قهرمان هایی که تیر می خورند، مجروح می شوند و شهید می شوند بی آن که کار عجیب و دور از تصوری بکنند، از خودشان دفاع می کنند، می گریزند مجروح جمع می کنند، تشنه می مانند، بر پا می خیزند و قهرمان می شوند و قهرمان می مانند در ذهن ما تا لحظه ای دلمان نخواهد چشم از دیدنشان برداریم…
آنها را دوست داریم و دنبال می کنیم، قهرمانان واقعی می شوند با واقعیتی که بر آنان گذشته است، بی آن که به تو تحمیل کنند که از آسمان و فضا آمده اند و جهان را اصلاح و دگرگون می کنند!
بازیگران همان ها هستند که در اکثر فیلم های جشنواره می بینی اما اینبار لحن عامیانه آنان شکل پرخاش و گاه توهین آمیز در فیلم و به تماشاگر ندارد، لحن آنان مهر انسانی دارد؛ همان لحنی که بهرام توکلی در این فیلم به جنگ و قهرمانانش دارد. نه اعتراض می کنند نه شعار می دهند اما در انتهای فیلم تا شهید شدن آخرین رزمنده قلبت کیپ می گیرد و دلت می خواهد همیشه به یاد نوجوان به پا خاسته و به جا مانده فیلم باشی!
به گزارش مهر، وی پس از تماشای اثر در یادداشتی نگاه خود را درباره این اثر جنگی اینگونه نوشت: «تنگه ابوقریب» مثل هیچ فیلم جنگی دیگری نیست، مثل خود خودش و مثل موضوع خود فیلم ساده و پرقدرت است؛ قدرت در شعور و کاردانی کارگردان و ساده در نمایش قهرمان هایی که همه زمینی اند. قهرمان هایی که تیر می خورند، مجروح می شوند و شهید می شوند بی آن که کار عجیب و دور از تصوری بکنند، از خودشان دفاع می کنند، می گریزند مجروح جمع می کنند، تشنه می مانند، بر پا می خیزند و قهرمان می شوند و قهرمان می مانند در ذهن ما تا لحظه ای دلمان نخواهد چشم از دیدنشان برداریم…
آنها را دوست داریم و دنبال می کنیم، قهرمانان واقعی می شوند با واقعیتی که بر آنان گذشته است، بی آن که به تو تحمیل کنند که از آسمان و فضا آمده اند و جهان را اصلاح و دگرگون می کنند!
بازیگران همان ها هستند که در اکثر فیلم های جشنواره می بینی اما اینبار لحن عامیانه آنان شکل پرخاش و گاه توهین آمیز در فیلم و به تماشاگر ندارد، لحن آنان مهر انسانی دارد؛ همان لحنی که بهرام توکلی در این فیلم به جنگ و قهرمانانش دارد. نه اعتراض می کنند نه شعار می دهند اما در انتهای فیلم تا شهید شدن آخرین رزمنده قلبت کیپ می گیرد و دلت می خواهد همیشه به یاد نوجوان به پا خاسته و به جا مانده فیلم باشی!
