خاطراتی که در حجم پارچه‌ها پیدا می‌شوند/ زهرا ایمانی از نمایشگاه نخ ناکوک می‌گوید

ایمانی عقیده دارد این فضاها هستند که معنی فیگوری را که ما به خودمان گرفتیم تعریف می‌کنند و می‌گویند که منظور این فیگور چیست.

ایران آرت: زهرا ایمانی که نمایشگاه آثارش این روزها با عنوان "نخ ناکوک" در گالری اُ برپاست گفت: زمانی که ما می‌خواهیم نقاشی بکشیم بیش از هر چیزی درگیر ساختن یک فضا هستیم. یک دامن، یک پرده و یک دیوار قرار است روی سطحی صاف خودشان را نشان بدهند. من در دوره‌ای نقاشی را کنار گذاشتم و به ساخت انیمیشن و تصویرسازی پرداختم و زمانی که بعد از این دو تجربه باز به فضای نقاشی برگشتم، دائم فکر می‌کردم که اگر فیگورها را از فضای اصلی خود جدا کنم و یک فضای جدید به آن‌ها بدهم چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ چرا که فکر می‌کردم این فضاها هستند که معنی یک فیگور را که ما به خودمان گرفتیم را تعریف کنند و می‌گویند که منظور این فیگور چیست.

او ادامه داد: در یک دوره من با اثری از مادرم مواجه شدم که با مقداری پنبه و تور  یک خرگوش را خلق کرده بود و من به این فکر کردم زمانی که یک مقدار پنبه و تور قابلیت تبدیل شدن به یک خرگوش را دارد ، ما با تمام متریال‌هایی که در دستمان داریم می‌توانیم پدیده‌ای مثل همان تابلویی را که دیده بودم به وجود بیاوریم.

این هنرمند نقاش گفت: زمانی که این ایده در ذهنم آمد شروع کردم به جستجو کردن در اینترنت که چه آدم‌هایی در جهان با این متریال کارهایی را انجام دادند. در کشور خودمان که به ندرت افرادی پیدا می‌شوند که با پارچه کار کرده باشند و یا اگر کاری کرده بودند با کوک بود و یا در آن پارچه‌ها را با رنگ مخلوط کرده بودند.من یک خانم آفریقایی را هم پیدا کردم که او هم پارچه‌ها را با کوک درست می‌کرد و فیگور، ماشین و کارهایی از این دست به وجود می‌آورد اما او نیز در نهایت در آثارش به سمت یک فضای تخت رفته بود و پارچه‌ها حجمی از اثرش را به خود اختصاص نمی‌دادند و او نیز به تختی اثر پایبند است.

ایمانی گفت: زمانی که شروع به کار کردم، خواستم که پارچه‌ها در این آثار خودشان معرف خود باشند. در واقع گذاشتم که این پارچه‌ها حجم پیدا کنند. چرا که همان حجم حس دیگری به ما می‌دهد. ما یک حس و خاطره‌ای از پارچه‌ها داریم که با دیدن مثلا یک تور در ما زنده می‌شود.

او اظهار داشت: آثار نمایشگاه "ناکوک" را نمی‌توان در رسانه خاصی دسته‌بندی کرد و از این منظر شاید فقط یک آرت ورک است، یک کاری است که می‌شود گفت کار هنری. غیر از این من از عنوان گذاشتن روی آثار خودداری کردم، چرا که من دوست داشتم یک آزادی در برداشت‌ها وجود داشته باشد. من نمی‌خواهم محتوایم را به اثر میخ کنم.

این هنرمند درباره پروسه شکل‌گیری اثرش گفت: من سعی می‌کردم یک فرم اولیه را در ذهن خود صد در صد کنم و بدون پیش فرض جلو نرفتم. اما در انتخاب پارچه‌ها شاید این گونه نبود. من ابتدا پارچه‌ای را در ذهنم انتخاب می‌کردم و بعد برای خرید آن اقدام می‌کردم اما بعد از مدتی متوجه شدم که از این مسیر نمی‌توانم فرم مورد نظر خود را پیدا کنم. مثل کسی که از میان چند صد تنالیته رنگی، رنگ مورد نظر خود را انتخاب می‌کند، رفتم و تعداد زیادی پارچه خریداری کردم تا بتوانم از میان آن‌ها پارچه‌ای که به فرم اثر همگون است پیدا کنم. در واقع پارچه‌ها را روی هم می‌انداختم، آن‌ها را در کنار هم می‌دیدم و بعد انتخاب می‌کردم که کدام پارچه در اثرم کاربرد بهتری دارد.

ایمانی گفت: خلق این مجموعه سه سال به طول انجامید و خلق هر کدام از این تابلوها بین سه تا چهار ماه زمان برد. این آثار اگرچه برای بسیاری از مخاطبان جذاب بود اما قطعا در نمایشگاه بعدی کار من سخت‌تر می‌شود چرا که باید کاری را انجام بدهم که جذابیتش بیشتر باشد.