هنرمندی که با تکثیر آثار هنری، هاله هنر و مقدس بودن را به چالش کشید
اندی وارهول پس از پیکاسو مشهورترین هنرمند و نقاش قرن بیستم شناخته می‌شود.
ایران آرت: اندی وارهول هنرمند آمریکایی است که به دلیل چاپ و نقاشی از اشیاء و اشخاص مشهور به شهرت جهانی رسید. او پس از پیکاسو مشهورترین هنرمند و نقاش قرن بیستم شناخته می‌شود. موزه هنرهای معاصر تهران نیز چندی پیش با برگزاری نمایشگاهی ۲۹ اثر از او را در معرض دید مخاطبان قرار داد.
به گزارش ایسنا، اندی وارهول او که با آثارش گوشه‌ای از دنیای معاصر را به تصویر کشیده است، با استفاده از عکاسی به شیوه‌ای جدید، انتخاب رنگ‌های اسیدی و آمیختن تبلیغات با هنر، سبک زندگی مصرف‌گرایانه انسان معاصر را مورد انتقاد قرار داده است.
گزارش حاضر شرحی از نکات مربوط به زندگی و کار این هنرمند که از سایت THE ART POST BLOG برداشته شده است.
تولید انبوه آثار هنری
وارهول برای تولید انبوه آثارش و انتشار آن‌ها در مقیاس وسیع، تکنیک معروفی را به عنوان چاپ روی صفحه ایجاد کرد.
ایده اصلی این بود که با تکثیر آثار هنری، مفهوم هاله هنر و مقدس بودن را به چالش بکشد. درست همان طرز فکری که در اندیشه متفکری مانند والتر بنیامین در مقاله معروف «اثر هنری در عصر بازتولید مکانیکی» (نوشته شده در سال ۱۹۳۵) دیده می شود.
اندی وارهول؛ پدر هنر پاپ
وارهول اشیاء معمولی و قهرمانان فرهنگ عامه آمریکا را به آثار هنری تبدیل کرد و در نتیجه آثار هنری را وارد روندهای بازار کرد. این هنرمند که کارش در دنیای مد و تبلیغات با همکاری در مجلات آغاز شده بود، بر روی افراد مشهور تمرکز داشت.
هنر پاپ، هنری کمابیش یاغی و ضد ارزش‌های هنری آکادمیک بود که در میانه قرن بیستم پا گرفت. آثار اندی وارهول با وجود آنکه در زمان حیات او مخالفان بسیاری در میان منتقدان داشت محبوبیت عام زیادی کسب کرد و او را به یکی از جنجالی‌ترین شخصیت‌های هنری مبدل کرد.
به عبارتی با هنر پاپ که وارهول پدر آن شناخته می‌شود، توجه نه بر واقعیت، بلکه بر اشیاء مدرن و اسطوره‌های مدرن، یعنی افراد مشهور متمرکز می‌شود. درست مانند اثری که تصویر آن را در پایین‌تر مشاهده می‌کنید.
کارخانه اندی وارهول
اندی وارهول ایده کارگاه رنسانس را به دنیای هنری معاصر منتقل کرد. در واقع، وارهول the factory را تأسیس کرد، که یک استودیو ـ آتلیه بود. هنرمندان در این مکان با یکدیگر ملاقات می‌کردند و آثار هنری را به روش مشترک، اما تحت هدایت او خلق می‌کردند.
این روش ایده خلق آثار هنری به تنهایی را زیر سوال برد و باعث شد تا نهایتا این مکان تبدیل به محلی برای اجتماع افراد مشهور، روشن‌فکران، موسیقی‌دانان و هنرمندان شود.
آثار
معروف‌ترین آثار اندی وارهول، نقاشی‌های روی صفحه ابریشم که چهره مرلین مونرو را به تصویر می‌کشد، قوطی‌های «سوپ کمپبل» و مجموعه‌ای که به بطری‌های کوکاکولا اختصاص دارد، هستند.
یکی از ویژگی‌های آثار این هنرمند تکرار وقایع بزرگ در تابلوهایش است که این ویژگی در اثری که پایین‌تر مشاهده می‌کنید نیز قابل رویت است.
نقطه وصل اندی وارهول و موسیقی
در سال ۱۹۶۵ وارهول جلد آلبوم VELVET UNDERGROUND را طراحی کرد که شامل موز معروف بود. در واقع او نه تنها جلد آلبوم را طراحی کرد، بلکه آلبومی را تولید کرد که تا به امروز یکی از برجسته‌ترین و تأثیرگذارترین آلبوم‌های موسیقی راک به شمار می‌رود.
همه جانبه بودن وارهول در هر زمینه هنری از موسیقی گرفته تا سینما اوج خلاق بودن او را در عرصه هنر نشان می‌دهد.
شاید بخش مهمی از اندیشه وارهول را بتوان در اشاراتی دانست که در کتاب «فلسفه اندی وارهول» به آن پرداخته است. وارهول در این کتاب می‌نویسد: «چیز شگفت‌انگیز درباره آمریکا این است که سنتی را آغاز کرده که در آن ثروتمندترین مشتریان دقیقاً همان چیزی را می‌خرند که فقیرترینشان می‌خرند. شما می‌توانید کوکاکولا را در تلویزیون ببینید و می‌دانید که رئیس‌جمهور کوکاکولا می‌خورد، الیزابت تیلور کوکاکولا می‌خورد، و فکر کنید، شما هم می‌توانید کوکاکولا بخورید. کوکا همان کوکاست و با هیچ مقداری از پول نمی‌توانید کوکایی بهتر از آنچه داشته باشید که یک ولگرد در گوشه‌ای می‌خورد. همه کوکاها یکسان هستند و همه آن‌ها خوب. این را الیزابت تایلور می‌داند، رئیس‌جمهور می‌داند، ولگرد می‌داند و شما هم می‌دانید.»
