حسین محجوبی نام کوچه ای در بخارست تهران / هلدینگ فاطر مدیر برنامه های استاد محجوبی معرفی شد

پلاک کوچه هجدهم بخارست به نام نقاش بهشت، استاد حسین محجوبی، نقاش، معمار و طراح پارک ساعی نام گذاری شد و عصر آخرین روز مهر ۱۴۰۰ در حضور هنردوستان رونمایی شد. هم زمان با این مراسم اعلام شد بخش فرهنگی هلدینگ فاطر مدیریت برنامه استاد محجوبی را برعهده گرفته است و از این تاریخ تمامی برنامه ها و فروش آثار صرفا از سوی این مجموعه صورت می گیرد. همچنین در راستایی شفافیت بازار هنر، استاد محجوبی پیشتاز شده و از کاتالوگ قیمت دار آثار قابل فروش در زمستان و پائیز ۱۴۰۰ خود رونمایی کرد ؛ رونمایی از کتاب «درختان عاشق بهشت» که حاوی گفت وگوی سید امیر سقراطی با حسین محجوبی است بخش دیگر این مراسم بود.

ایران آرت: مراسم رونمایی از تابلوی کوچه «حسین محجوبی» و رونمایی از کتاب «درختان عاشق بهشت» و معرفی مدیریت برنامه استاد با حضور جمعی از هنر دوستان برگزار شد.

پلاک کوچه هجدهم بخارست به نام نقاش بهشت، استاد حسین محجوبی، نقاش، معمار و طراح پارک ساعی نام گذاری شد و عصر آخرین روز مهر ۱۴۰۰ در حضور هنردوستان رونمایی شد.

هم زمان با این مراسم اعلام شد بخش فرهنگی هلدینگ فاطر مدیریت برنامه استاد محجوبی را برعهده گرفته است و از این تاریخ تمامی برنامه ها و فروش آثار صرفا از سوی این مجموعه صورت می گیرد. همچنین در راستایی شفافیت بازار هنر، استاد محجوبی پیشتاز شده و از کاتالوگ قیمت دار آثار قابل فروش در زمستان و پائیز ۱۴۰۰ خود رونمایی کرد ؛ رونمایی از کتاب «درختان عاشق بهشت» که حاوی گفت وگوی سید امیر سقراطی با حسین محجوبی است بخش دیگر این مراسم بود.

حسین محجوبی در این مراسم گفت:با این که ۷۰ سال پیش به تهران آمده ام اما هرگز تلاش نکرده ام که لهجه گیلانی ام را فراموش کنم. من ۱۸ سال در شهرداری تهران کار کرده ام و و در طراحی و ساخت پارک‌های ساعی، ملت، لاله، نیاوران، خزانه و جمشیدیه، نقشی اساسی داشته ام و در ایجاد فضاهای سبز در تهران سهم عمده ای داشته ام.

او افزود: در طول زندگی هر جایی که توانسته ام درخت کاشته ام، از استادیوم آزادی گرفته تا پارک ساعی و درختان حیاط خانه ام. در نقاشی هایم درخت ها حضور و نقش پررنگی دارند. با این که من انسان ها را بسیار دوست می دارم، اما پنج دهه است که دیگری تصویری از انسان ها درآثارم نمی بینید.

به گفته محجوبی،درختان مقدس ترین موجودات روی زمین هستند اما انسان ها تا جایی که توانسته اند به درختان آسیب رسانده اند.

محجوبی ادامه داد:همیشه برای من این سوال وجود دارد که چرا انسانی که اشرف مخلوقات لقب گرفته است، عامل و شاهد انبوهی از وحشتناک ترین ویرانگری ها در طبیعت است و باعث و بانی تباهی طبیعت تباهی همنوعان خودش است. من چهار دهه است که با آثارم فریاد زده ام که این همه تخریب چرا، انسان تا چه زمانی می تواند این گونه ویرانگرانه با طبیعت روبرو شود. اگر امروز بیماری عالمگیر کرونا زندگی بشر را مختل کرده است، باعث و بانی آن بشر است.

به گفته این هنرمند؛متاسفانه جلوی ماشینزیم را نمی‌شود گرفت. دنیا دست یک عده آدم حریص است که دنبال جمع کردن مال هستند، دنبالِ خراب کردن طبیعت هستند و به فکر ساختن؛ اما این، ساختن نیست، خراب کردن است. در تابلوهای من از آلودگی هوا، آلودگی صدا و ... خبری نیست. 

محجوبی ادامه داد:من با نقاشی بازی نمی‌کنم، حرف دارم؛ مشکلات و دغدغه‌های یک انسان را می‌گویم که اسیر زندگی مدرن و ماشینیزم شده است. انسانی که از طبیعت دور شده وتبدیل به عنصری تخریب گر شده است. فلسفه کارهای من، طبیعت پاک است که انسان در آن جایی ندارد.

سپس در ادامه مراسم امیر سقراطی منتقد هنری در سخنانی گفت: حسین محجوبی از هنرمندان عاشق و عارف و از مهمترین نقاشان نوگرای ایران است که در ۷۰ سال گذشته به نقاشی از طبیعت پرداخته است. سیمای او را می توان در نقاشی هایش یافت؛ نقاشی هایی چشم نواز و آرام و دلنشین، با تصاویری بدیع و زیبا از سرزمین مادری اش؛ گیلان با درختانی سر به فلک کشیده و خانه های گالی پوش و اسب های سفید.

به گفته سقراطی، زندگی در فضای سرسبز گیلان نقش مهمی در علاقمندی او به نقاشی از طبیعت داشته است. او نقاش مناظر آرام و دلنشین است و در آثارش به دستکاری طبیعت توسط بشر اعتراض می کند. نقاشی هایش آثاری دکوراتیو و خالی از معنا نیستند بلکه هر اثر او بیانگر عواطف و احساساتش نسبت به طبیعت، هستی و خلقت است.

او افزود: در نقاشی نوگرای ایران، نقاشانی مانند سهراب سپهری، ابوالقاسم سعیدی، داود امدایان و حسین محجوبی از جمله نقاشانی هستند که هر یک بر اساس جهان بینی خود به نقاشی از طبیعت پرداخته و قطعه هایی ماندگار از هنر ایران را به یادگار گذاشته اند. در این بین محجوبی رویکردش در نمایش طبیعت، به تماشا گذاشتن زیبایی ها و تاکید بر نفی خشونت و تخریب و تباهی است.

این پژوهشگر ادامه داد: نقاشی های حسین محجوبی برداشت های او از واقعیتِ طبیعت هستند، حقیقی نیستند با این همه، حقیقتِ وجودی و ذهنی شدۀ نقاش شده اند. در پیچ و خم شورانگیز و با نشاط خط ها، و سرخ  و سبزِ رنگ های نقاشی هایش می شود آرامش و وقار نقاش را دید که با نقاشی هایش یکی شده است. از این نظر هر گاه استاد حسین محجوبی را دیده ام فاصله ای با نقاشی هایش احساس نکرده ام. دیدن نقاشی هایش همان قدر تو را از جهانِ عصبیت های بی بنیاد و خیال های پرآشوبِ بی فرجام دور می کند که دیدن خودش.

سقراطی ادامه داد: حسین محجوبی انسان مهربان وِ بی غل و غشی است و صمیمیت با شکوه انسانی در وجود او موج می زند که انگار سال هاست او را دیده ای و راه های بسیار زندگی را با او سال ها زیسته ای و پیموده ای. نقاشی های او نیز از چنین خصلتی برخوردار است. گویا نقاشی هایش جایی را می نمایاند که پیشتر دیده ای و بارها با آن ها زندگی کرده ای.

این پژوهشگر که کتاب «درختان عاشق بهشت» پانزدهمین اثر او محسوب می شود، ادامه داد:محجوبی همیشه برای من جزو آدم‌های مهمی بوده که مسیر خود را به درستی طی کرده و به هنرمند شناخته‌شده‌ای تبدیل شده است. همچنین او از معدود هنرمندان نسل دوم مدرن ایران است که هنوز در قید حیات است. سال ۸۹ اولین گفتگوی خود را با او انجام دادم و به تدریج گفتگوهای دیگری نیز شکل گرفت که من را به این فکر انداخت که این‌ها را در قالب یک کتاب چاپ کنم.

او ادامه داد: پژوهش، گفت وگو و تدوین کتاب «درختان عاشق بهشت» هفت سال طول کشید. این کتاب سه فصل دارد که شامل سالشمار زندگی هنرمند و وقایع تاریخی ایران و جهان، گفت وگو و گزیده‌ای از کتاب‌شناسی، مقالات، مصاحبه‌ها و فیلم‌ها است و یک بخش هم مربوط به تصاویر و کارهای حسین محجوبی است. 

سقراطی ادامه داد: گفت وگوهای این کتاب  درباره دوران کودکی و نوجوانی، شروع جدی نقاشی، مهاجرت به تهران برای تحصیل در دبیرستان البرز، ورود به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، سال‌های پرالتهاب سیاست و فرهنگ، استخدام در شهرداری تهران و طراحی پارک ساعی و باقی پارک‌های تهران، دهه ۴۰ و ۵۰ خورشیدی و اوج‌گیری کار هنری او، مجادلات هنری منتقدان و هنرمندان درباره هنر مدرن، پروسه خلق آثار محجوبی، ایده‌یابی آثار و تاثیر طبیعت در ایده‌های نقاشانه او، بخش یازدهم درباره این است که این هنرمند چقدر انسان خانواده‌دوستی است و این موضوع چه تاثیری بر سلامت زندگی او داشته است، او در بخش دوازدهم خاطراتش به صورت مفصل درباره مفاخر ایران و دوستان او و خاطرات آن‌ها پرداخته شده و بخش پایانی کتاب درباره عشق حسین محجوبی به ادبیات و فرهنگ ایران است.

او در پایان سخنانش گفت: حسین محجوبی عاشقی است که نقاشی را زندگی کرده و فاصله ای میان زندگی و نقاشی اش نیست. نقاشی که نگرانی اش برای آینده زمین او را وادار به نقاشی می کند تا تلنگری بر اذهان خوابیده مردمانی باشد که از آینده هولناک این جهان بیمناک نیستند.