نقاشی‌های شهودی تا مجمع مردان و زنان در آبی صلح / گالری‌گردی ایران آرت در 5 نمایشگاه
سارا ساسانی: در گالری‌گردی این هفته ایران آرت به نمایشگاه‌های گالری شیرین، ویستا، طراحان آزاد و هما سر زده‌ایم.
ایران آرت: نمایشگاه نقاشی علیرضا آسانلو با عنوان «این کیست این» در گالری شیرین دو؛ نمایشگاه نقاشی ابراهیم حسن‌زاده با عنوان «شهر گناه» در گالری ویستا؛ نمایشگاه نقاشی محمد طباطبایی با عنوان «آداجیو» در گالری شیرین یک؛ نمایشگاه آثار سمیرا اسکندرفر با عنوان «هیچ مایی در کار نیست» در گالری طراحان آزاد و نمایشگاه نقاشی پونه اوشیدری با عنوان «مخفیگاه یک معبد است» در گالری هما، سوژه‌های این هفتۀ گالری گردی ایران آرت هستند.
نقاشی شهودی
مجموعه آثار علیرضا آسانلو با عنوان «این کیست این»، با رویکردی فلسفی به موضوع انسان پرداخته است. آسانلو به دور از هرگونه تصنع و تکلف مستقیم به اصل موضوع پرداخته است و انسان را بی‌واسطه نقاشی کرده است. «این مجموعه ارتباط وجود انسان و جریان هستی را از زاویه‌ای عارفانه و شرقی بازنمایی می‌کند. هنرمند با محوریت قرار دادن پیکرۀ انسانی، به عنوان عالی‌ترین موضوع وجود یافته در عالم، ذهن مخاطب را به پرسش از ماهیت زندگی فرا می‌خواند؛ چه چیز در وجود آدمی را موجود می‌کند و چگونه در او جاری می‌شود؟ ...» بخشی از بیانیۀ نمایشگاه آسانلو به ماهیت انسان و چگونگی وجود او می‌پردازد.
آسانلو تلاش کرده است بدون هیچ واسطه‌ای به شناخت انسان بپردازد. شناختی آنی و اکسپرسیو، او در آثارش تلاش کرده است به وجۀ دیگری از انسان برسد. انسانی شناخته شده توسط هنرمند.
آثار آسانلو در ابعادی بزرگ پرتره‌هایی را به تصویر کشیده است که در پس آن، نگاری، گاهی نهان و گاهی پیدا شده‌اند. گاهی برخی از اجزاء صورت در میان سرعت و حرکت اکسپرسیو دست محو شده‌اند و گاهی برخی دیگر از اجزاء واضح و روشن است. این نقاشی‌ها گاهی فریادی را در زیر رفت و برگشت دست هنرمند به تصویر می‌کشد، گاهی آه و درد و گاهی خسران و سختی را در میان انبوهی از اجزا صورت نشان می‌دهد.
نمایشگاه علیرضا آسانلو با عنوان «این کیست این» تا 8 اسفند در گالری شیرین ادامه دارد. گالری شیرین در خیابان کریم‌خان، خیابان سنایی، کوچۀ سیزدهم، شمارۀ 5 قرار دارد.
مجمعی از مردان
نمایشگاه آثار ابراهیم حسن‌زاده با عنوان «شهر گناه» در گالری ویستا برگزار شده است. بسیاری از مجموعه‌های هنری در سال‌های اخیر به دلیل اهمیت یافتن زنان در حوزۀ اجتماعی، حول موضوع زن بوده‌اند و میدان هنر به سرعت زنانه شده است، اما نمایشگاه شهر گناه علی رقم این توجهات به حوزۀ زنان با درونمایه‌ای مردانه جنسیت مرد را مورد توجه قرار داده است. شهر گناه حکایت از شهری دارد که مردان برای خود می‌سازند. در این شهر مردان برای گذران اوقات فراغت به جهانی دیگر پناه می‌برند، جهانی سرشار از خوش‌گذرانی‌های عجیب و غریب، آنها می‌خواهند به هر قیمتی سرگرم شوند. در بخشی از بیانیۀ این نمایشگاه آمده است: «... دنیایی مردانه، مملو از دردهایی نهفته و بی‌نهایت در کارناوال‌های شادی شبانه‌اش. موجوداتی پر از هیجانات غیر عادی و سرگرمی‌های عجیب همراه با تسویه حساب‌های شخصی خودشان که نشان از احساسی درونی دارد. چیزی را که انسان دائما در خود کشته است را بدون ترس به بیرون ترشح کرده‌اند و از آن لذت می‌برند.»
این مجموعه حاصل نقاشی‌هایی در اندازه‌های مختلف و بدون رنگ است. تصاویری پر از پرسوناژ در حالت‌هایی عجیب و غیر عادی، این پرسوناژها چهره‌هایی هیجان زده، شاد و متفاوت دارند. آنها در حالت عادی نیستند و در برخی از آثار انسان‌ها با حیوانات مختلف ترکیب می‌شوند. شرایط و اصول حاکم موجب شده است مردم برای ادامۀ حیات در حالت شاد و سرگرم‌کننده، فضایی فارغ از نظارت را انتخاب کنند و به فضاهایی بدون دخالت و دست درازی پناه می‌آورند و این محیط انتخاب شده مکانی می‌شود برای تخلیۀ جان و ذهن.
نمایشگاه آثار ابراهیم حسن‌زاده با عنوان «شهر گناه» تا 6 اسفند در گالری ویستا ادامه دارد. گالری ویستا در خیابان مطهری، خیابان میرعماد، کوچه دوازدهم، شمارۀ 11 قرار دارد.
آبیِ صلح
زنان در صلح، شاید اولین واژه‌ای باشد که با دیدن آثار محمد طباطبایی به ذهن خطور می‌کند. نمایشگاه آثار محمد طباطبایی با عنوان «آداجیو» در گالری شیرین یک حول محور صلح است، صلحی با رنگ آبی در مکانی بی‌مکان، در جایی که مشخص نیست کجاست و چه اتفاقی می‌افتد. صلح از نظر هنرمند با رنگ آبی همنشینی دارد و صلح را می‌توان در زن یافت. اما زنان مجموعۀ آداجیو در حالتی از آرامش و خیرخواهی و فریبندگی به سر می‌برند این زنان همانطور که سرشار از آرامش هستند می‌توانند مملو از نیرنگ و فریب هم باشند. در بخشی از بیانیۀ نمایشگاه که توسط سمیه رمضان ماهی نوشته شده، آمده است: «... زن مفهومی است که در حد فاصل دو معنا در نوسان است: در وجه اول همچون موجودی مقدس، سنبلی از زایش و زایندگی است که امکان حیات را ممکن می‌سازد و می‌توان در آغوشش امنیت و صلح را تجربه کرد و در وجه دوم زنی جوان، زیبا و فریبنده که قدرت آفرینندگی‌‌اش از درون به پوچی رسیده است. موجودی با موهای پریشان که عدم تجسم چهره‌اش در کنار لباس‌هایی پرطمطراق این نوسان را شدت می‌بخشد.»
آثار طباطبایی تک‌رنگ است و همه به رنگ آبی، او صلح را در رنگ آبی یافته است. زنان این مجموعه در حالت‌هایی متفاوت با پوشش‌هایی غالباً فاخر و اساطیری در نمایه‌های متفاوت قرار گرفته‌اند و در صلح ایستاده‌اند اما صلحی را نوید نمی‌دهند، گویی این زنان دنیایی مجزا را برای زیست خود انتخاب کرده‌اند و برای گریز از نابودی و فنا به دنیایی مهجور و ناشناخته آمده‌اند تنها برای کمی بقای بیشتر. پیکرها در سکوتی غمبار فرو رفته‌اند، سکوتی که می‌توانسته در پیش از آن طوفانی در گرفته باشد و یا می‌توان منتظر بود که پس از آن شدتی رخ بدهد.
طباطبایی در مجموعه آثارش زنان را به تصویر کشیده و آنها را گاهی نویدبخش صلح و آزادی و گاهی پیشگوهای سختی و رخوت، تلقی کرده است. این پیکره‌ها که با حالت‌ها و لباس‌هایی اساطیری همچون مجسمه‌های الاهه‌های یونان ایستاده‌اند، گاه به سردیس‌هایی شکسته و رها شده تبدیل می‌شوند که نشان از صلحی ناپایدار دارد.
نمایشگاه آثار محمد طباطبایی با عنوان «آداجیو» تا 8 اسفند در گالری شیرین ادامه دارد. گالری شیرین در خیابان کریم‌خان، خیابان سنایی، کوچۀ سیزدهم، شمارۀ 5 قرار دارد.
ما تنها به دنیا می‌آییم، تنها زندگی می‌کنیم و تنها می‌میریم
سمیرا اسکندرفر هنرمند معاصر با تجربه‌ای نزدیک به بیست سال در زمینۀ عکاسی، این روزها مجموعۀ جدیدی را با عنوان «هیچ مایی در کار نیست» در گالری طراحان آزاد به نمایش گذاشته است. هیچ مایی در کار نیست حکایت از تنهایی انسان‌ها دارد. تنهایی که از ابتدا و در حین به دنیا آمدن برای او رقم خورده است، از نظر اسکندرفر ما تنها به دنیا می‌آییم، تنها زندگی می‌کنیم و تنها می‌میریم، بنابراین در این دنیا هیچ مایی در کار نیست.
اسکندرفر آثاری را در اندازه‌های بزرگ و یکسان به نمایش گذاشته است. این نقاشی‌ها چهرۀ زنانی مغموم و بهت زده است که در مهلکه‌ای از استرس و اضطراب به تنهایی به سر می‌برند و دست و پا می‌زنند. انسان موجودی اجتماعی با زیستی همگانی متصور شده است اما این حیوان متفکر در جایی از زندگی متوجه می‌شود که تنها است و قرار نیست در زیست اجتماعی حل شود، همانطور که تنها به دنیا آمده است و تنها از دنیا می‌رود.
اسکندرفر در نقاشی‌هایش عباراتی را به کار بسته است؛ من و تو یکی بوده‌ایم، توی سرم دست می‌کشی و ... او با این عبارات تنهایی انسان را بیش از پیش به تصویر می‌کشد. انسانی که باید خود را بیابد و برای مواجهه با موانع خود را بسازد.
نمایشگاه آثار سمیرا اسکندرفر با عنوان «مایی در کار نیست» تا 8 اسفند در گالری طراحان آزاد ادامه دارد. گالری طراحان آزاد در میدان فاطمی، میدان گلها، میدان سلماس، شمارۀ 5 قرار دارد.
فضای امن خودخواسته
پونه اوشیدری در نمایشگاه جدیدش با عنوان «مخفیگاه یک معبد است» به خلوتی اشاره می‌کند که انسان معاصر برای رهایی از مسائل و مصائب محیط پیرامون برای خود برمی‌گزیند. اوشیدری در گالری هما آثاری از نقاشی‌هایش را به نمایش می‌گذارد که ترکیبی از عکس و نقاشی است.
زمینۀ آثار او عکس‌هایی است از یک زن که در محیطی خصوصی آرامش یافته و به کارهایی مشغول شده است. فضایی که امروزه هر کسی برای خود در نظر می‌گیرد، فضای امنی فارغ از هرگونه تنش و گرفتاری.
نقاشی- عکس‌های پونه اوشیدری با عکس‌هایی در پس‌زمینه توسط طرح‌هایی از گیاهان در پیش‌زمینه نقاشی شده‌اند. این تصاویر زن آرام گرفته در فضای خصوصی را در پس انبوهی از گیاهان پنهان می‌کند. زنی که به مخفیگاهش پناه آورده و هنرمند قصد دارد با اضافه کردن رنگ و طرح مضاعف او را در محیط امن خود همچنان مخفی نگاه دارد و این معبد خودخواسته را برای دیگری فاش نکند و کسی را به آن راه ندهد.
آثار اوشیدری در ابعاد نسبتاً بزرگ ارائه شده است و همۀ آثار از شکلی واحد در اجرا و ارائه پیروی می‌کنند. اما تصویر کردن گیاهان بر روی تصاویری از مخفیگاه زنان مخاطب را به کشف و بازیابی این محیط وا می‌دارد و او به دنبال دریافتی بیش از یک محیط خصوصی است.
او در بخشی از بیانیۀ مجموعه‌اش می‌نویسد: «... مخفیگاه جایی‌ست که در آن فراموش می‌شوی، تا زنده بمانی. مخفیگاه جایی‌ست که در آن حقیقت تبدیل به راز می‌شود. مخفیگاه جایی‌ست که در آن از هراس‌هایت درامانی. مخفیگاه یک معبد است.»
نمایشگاه آثار پونه اوشیدری تا 7 اسفند در گالری هما ادامه دارد. گالری هما در خیابان کریم‌خان، خیابان سنایی، کوچه چهارم غربی، شمارۀ 8 واقع شده است.
