گفت‌وگو با جرارد پیکه فوتبال بانوان ایران+عکس
ایران آرت، علی سرافراز: سراغ یکی از مستعد ترین و در واقع جوان ترین بازیکن تیم ملی یعنی فاطمه عادلی رفتیم تا با او گفت و گو کنیم. فاطمه عادلی که متولد 25 تیر 74 است، حالا یکی از نقاط اتکای تیم ملی فوتبال بانوان ایران است.
همیشه از شما خانم ها سوال می پرسندکه چطور با فوتبال آشنا شدید، ما هم مجبوریم همین سوال را بپرسیم، شما چطور با فوتبال آشنا شدید؟
من سه برادر دارم که از زمان کودکی با آن ها فوتبال بازی می کردم. از همین طریق با فوتبال آشنا و به این ورزش علاقمند شدم. البته هر چه بزرگتر شدیم،من فوتبالی تر شدم و در نهایت این من بودم که فوتبالیست شدم.
خانواده شما و مخصوصا پدر و مادرت با فوتبال دیدن و بازی کردن تو مشکلی نداشتند؟
نه نه ، به هیچ عنوان. آن ها فقط نگران سلامتی من بودند که مصدوم نشوم. اتفاقا مشوق من بودند و همین الان هم هستند.
اولین مربی ات که استعداد تو را کشف کرد، چه کسی بود؟ آیا فکر می کردی روزی به این جایگاه برسی که مثلا ملی پوش تیم ملی فوتبال بانوان شوی؟
اولین مربی که استعداد من را کشف کرد، خانم ناهید عابدیان بود، ایشان دیداری با خانواده من داشتند و گفتند که اجازه بدهید دخترتان به سالن های ورزشی برود و فوتبالیست بشود. من یک مربی هستم و می توانم موفقیت دخترتان را در این عرصه تضمین کنم.
در پست مدافع وسط بازی می کنی و باید مثل صخره باشی، بگو الگویت در این پست چه بازیکنی است؟
بله، من در پست دفاع وسط بازی می کنم و الگوهای من در این پست ، سید جلال حسینی و جرارد پیکه هستند.
یعنی مثل این دو بازی می کنی؟
من سبک جرارد پیکه را دوست دارم و اصلا جرارد پیکه فوتبال بانوان ایران هستم.
اولین گلی که در فوتبال زدی به خاطر داری؟
بله، دقیقا به خاطر دارم، اولین سالی که تیم فوتبال بانوان آینده سازان، به لیگ برتر صعود کرد، زمانی که مقابل استقلال تهران قرار گرفتیم، من اولین گل دوران حرفه ای فوتبالم را وارد دروازه این تیم کردم.
طرفدار کدام تیم هستی؟
من طرفدار تیم های اصفهانی ذوب آهن و سپاهان، و همچنین تیم پرسپولیس هستم، البته بارسلونا را هم دوست دارم.
طوری جواب دادی که همشهری هایت ناراحت نشوند، معلوم است پرسپولیسی هستی...
من جوابم را دادم . شما هم هر طور دوست دارید فکر کنید.
جالب ترین خاطره ای که از فوتبال داری، به چه ماجرایی مربوط می شود؟
در المپیک نوجوانان در کشور سنگاپور، با تیم ملی ترکیه بازی داشتیم. توی یک صحنه بلند شدم سر بزنم که با بازیکن حریف سر به سر شدم. من بلند شدم به بازی ادامه دادم، ولی بازیکن ترکیه ای را داشتند با برانکارد از کنار زمین می بردند. بازی که در جریان بود ، توپ آمد سمت من ، و من هم توپ را شوت کردم که ناخواسته اصابت کرد به سر یکی از افرادی که برانکارد را گرفته بود. کل ورزشگاه از این اتفاق خندیدند. این جالبترین اتفاق برای من بود.
نظرت در مورد مسابقات اخیر آسیایی تیم ملی بانوان چیست؟
ما با دو ماه تمرین به مسابقات آسیایی ویتنام اعزام شدیم، در حالی که دو سال تیم ملی فوتبال بانوان منحل شده بود. با همین دو ماه تمرین به نظرم نتایج خوبی در آن مسابقات کسب کردیم. سوریه را بردیم، سنگاپوری را که در رنکینگ جهانی از ما بالاتر است ، بردیم، ولی به ویتنام میزبان باختیم، چون آن ها از لحاظ بدنی واقعا از ما آماده تر بودند. بازی با میانمار را هم واگذار کردیم که اولین بازی ما در رقابت ها بود و هنوز ترکیب تیم دست کادر فنی نیامده بود و بچه ها هم با جو مسابقه وفق پیدا نکرده بودند.
باشگاهت آینده سازان هم در لیگ برتر بانوان قهرمان شد...
همه ی بچه ها تلاش کردند و عالی بودند؛ از دروازه بانمان که فقط چهار گل خورد گرفته، تا مهندس الهام فرهمند( اشاره به بازی سازی او در میانه میدان)، خانم موری که عالی گل می زد و هاجر دباغ که بهترین بازیکن مسابقات آسیایی شد. با تلاش همه بچه ها خدا را شکر قهرمان لیگ شدیم.
چقدر به فوتبال بانوان توجه می شود؟
هنوز آن قدر که باید به فوتبال بانوان توجه بشود، توجه نمی شود. هنوز خیلی از مردم هستند که نمی دانند فوتبال بانوان لیگ برتر دارد، تیم ملی تشکیل داده. بعضی از مردم که این چیز ها را نمی دانند، می گویند: مگر دختر ها فوتبال بازی می کنند؟ مگر بانوان هم لیگ برتر دارند؟ توجه به فوتبال بانوان باید بیشتر شود و توسط رسانه ها، پوشش فوتبال بانوان بیشتر انجام شود. فصل گذشته عکاس هایی برای پوشش بازی های آینده سازان به ورزشگاه می آمدند، ولی در کل امیدوارم توجه به این رشته پرطرفدار در قشر بانوان بیشتر شود.
بزرگ ترین آرزوی ورزشی ات چیست؟
حضور در جام جهانی و المپیک؛ دو آرزوی خیلی بزرگ که امیدوارم به آنها برسم.
