صحنه عشق‌ممنوعه در شهرزاد!
ایران‌آرت: مهدی کرم‌پور به مناسبت انتشار قسمت جدید سریال شهرزاد یادداشتی را پیرامون این اثر نوشته است.
مهدی کرم‌پور کارگردان سینما و خالق آثاری همچون «چه کسی امیر را کشت» و «پل چوبی» با انتشار یادداشتی در دهمین شماره هفته نامه مجازی شهرزاد به این سریال پرداخت.
کرم‌پور درباره این سریال می‌نویسد:
«شهرزاد» تصویری از عشقی ممنوعه است که در تلویزیون جایگاه ندارد. این درام از نظر سوژه و پوشش در تلویزیون نمی‌توانست به نمایش درآید، از همین‌رو در شبکه نمایش خانگی ساخته شد، مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت و سود آوری را تجربه کرد. اگرچه برای کارگردانی حرفه‌ای مثل حسن فتحی فرقی نمی‌کند برای تلویزیون کار کند یا شبکه نمایش خانگی؛ او برای مردم کار می‌کند و یک هنرمند حرفه ای است که بر اساس مولفه‌های هر رسانه‌ای به‌خوبی می‌داند چگونه باید عمل کرد. شناخت مولفه‌های جذب مخاطب و احترام به ذائقه جامعه باعث موفقیت سریال شهرزاد شده‌است. این کارگردان، شهرزاد را به‌خاطر اهمیت به ذائقه مخاطب ساخته‌است، مخاطبی که دنبال جذابیت در سوژه و پرداخت در سطح سریال های مهم دنیاست. البته لازم به اشاره است که شبکه نمایش خانگی بستر را برای موفقیت شهرزاد فراهم کرد، نمی‌توان منکر تاثیر شبکه نمایش خانگی در رشد سریال‌سازی شد. نزدیک به یک دهه از حضور شبکه نمایش خانگی در سوپرمارکت‌های ایران می‌گذرد؛ رسانه‌ای که برای عرضه محصول خود، دردسترس‌ترین گزینه را انتخاب کرد؛ عرضه در سوپرمارکت‌ها و کتاب‌فروشی‌ها. به‌این‌ترتیب در مدت کوتاهی بازار پرمخاطبی برای این رسانه مهیا شد. حالا اما با گذشت یک‌دهه از تولد شبکه نمایش خانگی، این وسیله ارتباط جمعی از آزمون‌وخطاهای خود گذر کرده و سیاست‌گذاری کارآمد در آن باعث شده اکنون در مسیر پیشرفت قرار گیرد؛ مسیری که از جهت تولید محتوا، توزیع فیلم و سوژه جذاب، بازار پرمخاطبی را برای شبکه نمایش خانگی فراهم آورد. هرچند این بازار در حوزه سریال‌سازی بیش از تولید و توزیع فیلم‌های سینمایی جلوه‌گری می‌کند، اما ذات این رسانه و دردسترس‌‌بودن آن فرصتی را در اختیار خانواده‌ها قرار داد که ارتباطشان را با سینما حفظ کنند. این در حالی است که تکثیر و توزیع فیلم‌های روی پرده سینما در شبکه نمایش خانگی این محدودیت را برای خانواده‌ها جبران کرد. شاید همین شاخصه شبکه نمایش خانگی باعث شد بسیاری از هنرمندان و کارشناسان رسانه از شبکه خانگی به‌عنوان رسانه مکمل سینما یاد کنند. از سویی دیگر، در شرایطی که تلویزیون خصوصی در ایران وجود ندارد، این رسانه می‌تواند مفر اصلی برای روبه‌روشدن هنرمندان با مخاطبان بدون واسطه باشد. شاید برای همین، کارگردان‌هایی چون کمال تبریزی، داوود میرباقری و حسن فتحی به سراغ این رسانه آمده‌اند. توسعه شبکه نمایش خانگی در ایران در شرایطی در حال تحقق است که اساسا این نوع از توزیع محصولات تصویری در بازار عرضه جهانی غالبا درخصوص فیلم‌های سینمایی تعریف شده و ادامه یافته است. به‌عبارتی تولیدکنندگان و توزیع‌کنندگان مجموعه‌ها و سریال‌های تلویزیونی بخش خصوصی در این حیطه کمتر ورود کرده و از امکان تلویزیون کابلی که دهه‌هاست اصلی‌ترین مسیر ورود به بازار نمایش محسوب می‌شود، بهره برده و می‌برند. این تکنولوژی در دهه اخیر با توجه به سرعت پیشرفت فناوری ارتباطات و دسترسی بیشتر و سریع‌تر به اینترنت، به تکنولوژی «تلویزیون با پروتکل اینترنتی» یا IPTV و نیز دریافت و تماشای تلویزیون به‌ازای درخواست یا VOD تغییر و توسعه‌یافته است. در ایران با توجه به ملاحظات قانونی درخصوص تأسیس شبکه‌های تلویزیونی کابلی، این خلأ از سوی شبکه نمایش خانگی پر شد و امکانی که برای درآمدزایی بیشتر فیلم‌های سینمایی طراحی شده بود، به بستری برای تولید و توزیع مجموعه‌های تلویزیونی نیز تسری داده شد. محرک اولیه در این حوزه تلویزیون بود. تولید محصولات نمایشی و مجموعه‌سازی با حفظ حرمت‌ها و معذوریت‌های نمایشی، این رسانه را به عرصه‌ای تبدیل کرده تا در فرصت باقی‌مانده، دست‌اندرکاران این بخش بتوانند دستاوردها و نتایج مطلوبی را تجربه کنند. درمجموع، تجربیاتی از این دست می‌توانند با حفظ مسیر درست و جلوگیری از افت کیفیت در کارهای بعدی، اعتماد مخاطبان را به این شبکه بیشتر کنند تا انگیزه هنرمندان برای ساخت آثار با‌کیفیت برای عرضه در این شبکه بیشتر شود.
