روزبه بمانی با حال ناخوش روی صحنه رفت | اتفاقی تلخ کنسرت روزبه بمانی را تحت شعاع قرار داد

روزبه بمانی در حالی که یکی از دوستان نزدیکش را از دست داده بود با احوالش ناخوش روی صحنه رفت و برای هواداران خواند.

ایران آرت: روزبه بمانی از ترانه سرایان شناخته کشورمان، شامگاه روز یکشنبه سی و یکم اردیبهشت ماه تازه‌ترین کنسرت خود را پس از مدت‌ها در تالار اسپیناس تهران پیش روی مخاطبانش قرار داد.

این خواننده موسیقی پاپ که از همان ابتدای کنسرت به نظر می‌آمد به جهت از دست دادن دوست و همراه این سال‌های خود، رضا حداد (کارگردان فقید تئاتر ایران) حال و روز خوشی ندارد، ابتدای کنسرت خود را که با ترکیبی از نوازندگان با تکنیک موسیقی و ارکستر زهی به تماشاگران ارائه شد، با ترانه «من حافظم» با آهنگسازی علیرضا افکاری آغاز کرد.

به گزارش مهر، وی پیش از اجرای این قطعه بود که از حاضران بابت گرفتگی صدای خود عذرخواهی کرد و گفت: امشب حس متناقضی دارم، چرا که هم با دیدن شما تماشاگران بعد از مدت‌ها دوری از صحنه‌های اجرا خوشحالم و هم به جهت برخی از اتفاقاتی که برایم افتاده غمگین هستم. اما هر چه هست امیدوارم من را به جهت این حس و حالی که دارم ببخشید.

«گل به خودی» با ملودی امین قباد، «علاج» با آهنگسازی میلاد پرقوه به‌عنوان ترانه تیتراژ سریال «ملکه گدایان»، «بمان» به آهنگسازی احسان نی‌زن، از دیگر قطعاتی بودند که در این بخش از کنسرتی که توسط مجموعه «آوای هنر» به مدیریت محمد جلیل‌پور برگزار شد، توسط روزبه بمانی پیش روی مخاطبان قرار گرفت. قطعاتی که به دلیل حال و هوای عاشقانه با استقبال مخاطبان روبه رو شد.

«خودم خواستم» به آهنگسازی علیرضا افکاری، «تنهایی» به آهنگسازی احسان نی زن، «عاشقی» به آهنگسازی علیرضا افکاری نیز دیگر قطعاتی بودند که در این کنسرت اجرا شد.

از نکات قابل توجهی که در این کنسرت می‌توان به اشاره داشت، حضور ارکستر زهی به رهبری میلاد عالمی در کنار دیگر نوازندگان بود که موجب شد، فضای موسیقایی برنامه به لحاظ کیفی به نسبت برخی دیگر از کنسرت‌های پاپ از شرایط مساعدتری برخوردار باشد. فرآیندی که اخیر توسط برخی از تنظیم‌کنندگان ارکسترهای پاپ و خوانندگان روند رو به افزایشی داشته و دست‌اندرکاران این حوزه تلاش کرده‌اند تا در جهت ارتقای سطح کیفی نوازندگی، دست به تغییراتی بزنند که اضافه کردن ارکستر زهی یکی از این تغییرات است.

بمانی در این بخش از کنسرت بود که ضمن قدردانی دوباره از طرفداران خود برای حضور پرشور در کنسرت تهران بیان کرد: طی این سال‌هایی که در عرصه خوانندگی حضور پیدا کرده‌ام، نهایت تلاشم را انجام دادم تا بتوانم همراه شما مخاطبان آثار قابل قبولی را تولید کنم و مطمئن باشید شما مهم‌ترین دلیلی هستید که برایشان می‌نویسم و می‌خوانم. البته که می‌دانم من و آهنگ‌هایم شما را هیچ وقت خوشحال نمی‌کند، اما از شما بسیار ممنونم که هستید و من را حمایت می‌کنید.

این شاعر بعد از اجرای قطعه «شلیک» به آهنگسازی علیرضا افکاری بود که صحنه را ترک کرد تا گروه نوازندگان قطعه بی‌کلامی را برای مخاطبان اجرا کنند. قطعه‌ای که از پس پخش یک نماهنگ به ترتیب تک نوازی که روی صحنه اجرا می‌شد، به معرفی نوازندگان این کنسرت می‌پرداخت. این قطعه در واقع تنها قطعه اجرا شده در کنسرت روزبه بمانی بود که از حال و هوای ریتمیک نسبت به سایر آثار اجرا شده در این برنامه برخوردار بود.

بمانی پس از اجرای این قطعه روی صحنه آمد و با اعلام اینکه قرار است طی روزهای آینده ویدئوی «چشمات» اثر تازه منتشرشده وی نیز در دسترس مخاطبان قرار گیرد. قطعه «چالوس» به آهنگسازی علیرضا افکاری را اجرا کرد و پس از آن به اجرای قطعه «بسه برگرد» به آهنگسازی مهرداد نصرتی پرداخت.

این شاعر و ترانه سرا پیش از اجرای این قطعه بود که ضمن گرامیداشت یاد و خاطره رضا حداد کارگردان فقید تئاتر و از دوستان نزدیک وی که به تازگی دار فانی را وداع گفته، این اثر موسیقایی را به وی تقدیم کرد و گفت: رضا حداد این قطعه را خیلی دوست داشت. برای من هنوز مرگ او قابل باور نیست. چند وقت پیش بود که از من خواست تا تئاتری را با هم کار کنیم. او می‌گفت بیا باهم نمایشی را کار کنیم که حالمان کمی خوب شود. اما او به یکباره ما را تنها گذاشت که هنوز نمی‌توانم آن را باور کنم. باید الان به رضا بگویم: «رضا؛ بسه برگرد».

وی پس از اجرای این بخش که با حس و حال بسیار متفاوتی پیش روی مخاطبان قرار گرفت، قطعات «گلوله خوردن» به آهنگسازی احسان نی زن، «اسمت که می‌آد» به آهنگسازی هومن نامداری و روزبه بمانی و «کجا باید برم» با آهنگسازی خود را برای تماشاگران اجرا کرد.

پایان بخش تازه‌ترین کنسرت روزبه بمانی هم اختصاص به اجرای قطعه تیتراژ فیلم سینمایی «بدون تاریخ بدون امضا» داشت که این خواننده ضمن قدردانی از وحید جلیلوند و سایر عوامل این فیلم سینمایی توضیح داد: بسیاری از هم‌وطنان، هشت سال جنگیدند و جانشان را فدای این میهن کردند که ایران، ایران باقی بماند و من امیدوارم هیچ پدری هیچ‌وقت در این کشور شرمنده خانواده و فرزندانش نشود.