امضای سند عشق به شجریان در ارتفاع 2605متری

یادداشت صابر محمدی درباره تصویری از دو کوهنورد و عکسی که از محمدرضا شجریان به دست دارند؛ آن بالا، روی قله

ایران آرت، صابر محمدی: عشق، همیشه کلیدواژه حضور نیست. اساسا اگر به روایت‌های کهن از عشق هم رجوع کنید، می‌بینید که فراغ، تنور عشق را آتشین‌تر می‌کند. جهان با همه جلال و جبروت حبابینش، هنوز نتوانسته اسطوره عشق را از معناهای باستانی خود تهی کند. در این میان لابد دارید به برخی امثال و حکم خودمان فکر می‌کنید؛ مثلا این‌که «از دل برود هر آن‌که از دیده برفت». شاید بگویید پس حرف حساب این نقل عامیانه چیست. باید عرض کنم نه! این‌طورها هم نیست. همه این قول‌ها به یک اندازه از حقیقت بهره نبرده‌اند. مثلا این عکس را ببینید. انگار آمده است یک‌تنه این مثل معروف را بی‌اعتبار کند. این دو کوهنورد، آن‌طور که تصویر می‌گوید دوهزار و ششصدوپنج از زمینی که در آن زندگی می‌کنیم فاصله گرفته‌اند تا روایت یک عشق را روی قله بازگو کنند. عشق به مردی که مدتی است غایب از دیده‌هاست اما هر روز از غیابش که می‌گذرد بیش از دیروزهای حضورش، جا باز می‌کند در دل‌ها. این تصویر، حالا امضای دوباره‌ای است پای سند اعتبار عشق در غیاب. دوهزاروششصدوپنج متر نزدیک‌تر به آسمان، برای ابراز عشقی به آسمانی‌ترینِ صداها. به یکی از آخرالزمانی‌ترین نجواهای هستی، دوهزاروششصدوپنج متر نزدیک‌تر به او.