من هنوز وودی آلن نشده‌ام/می‌گویند دوباره سراغ اون بازیگر زنه رفته!/فکر کردم جانی دپ احمق است!

تنها چیزی که عوض شد و من خیلی به آن توجهی نشان ندادم این بود که دنیای بیرون چطور این رابطه را درک می کند؛ " اوه، چرا دوباره داری با جانی کار می کنی؟" ، " اوه چرا این بار با جانی کار نکردی؟" من از عهده اش بر نیامدم. رهایش کردم.

ایران‌آرت: باید بوربنک کالیفرنیا را دیده باشی که بتوانی تیم برتون و دنیای امروزش را درک کنی ! شهری با حال و هوای دهه پنجاهی یا دهه شصتی که هوایش همیشه آفتابی بود. آنجا بود که تیم برتون به فیلم های هیولایی علاقمند شد، چون به گفته خودش کاملا در تضاد با محیطی بود که در آن بزرگ می شد. تیم برتون به داشتن حسی تلخ و سیاه از طنز مشهوری است، اما می گوید خودش را آدم تلخ و سیاهی نمی داند، چون حس می کند زندگی یک جور سفر است؛ بعضی وقت ها خوب و بعضی وقت ها واقعا وحشتناک . این گفت و گویی است که نیویورک تایمز با برتون انجام داده، مستانه تابش آن را ترجمه کرده و در هفته نامه کرگدن منتشر شده است.

تو یک شرکت رسمی رپرتوار نداری، ولی انگار بازیگرهای مشخصی وجود دارند که دوباره سراغشان می روی.

من نمی خواهم به انتقادهایی که شنیدم پاسخ بدهم . مردم می گویند "اوه دوباره سراغ اون بازیگر زن رفته " یا "دوباره از اون بازیگر مرد استفاده کرده" . من از وجود همه آدم هایی که تا به حال با آن ها کار کرده ام ، لذت می برم . اگر کسی برای کی نقش خوب باشد، خوب است ، چه قبلا با او کار کرده باشم چه نه .

وقتی اولین بار در فیلم "ادوارد دست قیچی" با جانی دپ کار کردی، چه چیزی باعث شد با او ارتباط برقرار کنی؟

اولش که جانی را دیدم، به نظرم رسید جوانی احمق و سرکش است، ولی وقتی با هم معاشرت کردیم ، متوجه شدم چنین آدمی نیست . خیلی ساده می شود گفت او متناسب با همه ویژگی های آن شخصیت بود . ما آن موقع در دمای سی و سه درجه در فلوراید بودیم و او نمی توانست از دست هایش استفاده کند. باید لباس چرم می پوشید و از سر تا نوک پایش با گریم پوشیده شده بود. من تحت تاثیر قدرت و استقامتش قرار گرفتم . یادم هست جک نیکلسون کتابی درباره تئاتر ماسک به من نشان داد و این که چطور این سبک کار می تواند چیز دیگری را در آن آدم رها کند . من همیشه تحت تاثیر کسانی قرار دارم که مشتاق هستند این کار را انجام دهند. چون خیلی از بازیگر ها نمی خواهند با " ابزار " پوشیده شوند.

آیا با رشد کارت رابطه ای که با جانی داشتی، تغییر کرد؟

همیشه یک جور خلاصه نویسی وجود دارد. جانی همیشه می تواند جمله های سخت و طولانی مرا کوتاه و به زبان معمولی تبدیل کند. او برای من بیشتر یک بازیگر بوریس کارلوفی است؛ یک بازیگر شخصیت، نه یک نقش اصلی. تنها چیزی که عوض شد و من خیلی به آن توجهی نشان ندادم این بود که دنیای بیرون چطور این رابطه را درک می کند؛ " اوه، چرا دوباره داری با جانی کار می کنی؟" ، " اوه چرا این بار با جانی کار نکردی؟" من از عهده اش بر نیامدم. رهایش کردم.

شکل سنتی تری از شهرت هست که همچنان بخواهی آن را به دست بیاوری؟

مثل اداره دولتی؟

مثل جایزه آکادمی اسکار.

من با فیلم هایی مثل دکتر فیبز بزرگ شدم که در تضاد با فیلم های مورد پسند آکادمی بود (می خندد). این جایزه ای نیست که بخواهم آن را به دست بیاورم. مثل فیلم ساختن است. من قبلا هم نگفتم که می خواهم فقط فیلمساز باشم ، من می خواهم فیلم هایم را در موزه هنرهای مدرن به نمایش بگذارم. وقتی این طوری فکر کنی، یعنی توی دردسر افتادی. چیزی که تو را وادار به تعجب کند، چیز خوبی است. همین طور که جلوتر می روی، نایاب و نایاب تر می شود، اما هر چیزی مثل این می تواند کاملا ویژه باشد. من هنوز وودی آلن نشده ام.

بچه هایت الان آنقدر بزرگ شده اند که بتوانند فیلم ببینند. آیا سعی کرده ای ذائقه شان را تحت تاثیر قرار بدهی؟

خیلی تحت فشارشان نگذاشته ام. وقتی فیلم محبوب دخترم " جنگ گارگانتواس" بود، خیلی احساس غرور می کردم، ولی حالا که سنش بیشتر شده ، کمی شلیقه اش فرق کرده است. من علاقه خودم را به آن ها تحمیل نمی کنم. باید به آن ها اجازه بدهی راه خودشان را پیدا کنند.