۱۰ فیلم برتر تاریخ که با محوریت خبرنگاران ساخته شد/ از "نمایش ترومن" تا "قاتلین بالفطره"

با نگاه دقیق‌تری به فیلم‌های این ژانر و ارتباطشان با رسانه‌ها به این نکته پی می‌بریم که چه آثار درجه یک و البته متفاوتی در این باره ساخته شده که گاهی جنبه‌های تاریک‌تر رسانه‌ها را بررسی می‌کند.

ایران آرت: این‌طور به نظر می‌رسد که سینما بستری برای ستایش رسانه است و چه بسا مستندسازان شباهت زیادی به خبرنگاران دارند. با این اوصاف طبیعی است که بسیاری از فیلم‌ها برای اصحاب رسانه احترام ویژه‌ای قائل هستند و حرفه آن‌ها را ستایش می‌کنند اما این تنها یک روی سکه است. با نگاه دقیق‌تری به فیلم‌های این ژانر و ارتباطشان با رسانه‌ها به این نکته پی می‌بریم که چه آثار درجه یک و البته متفاوتی در این باره ساخته شده که گاهی جنبه‌های تاریک‌تر رسانه‌ها را بررسی می‌کند.

به گزارش مجله دیجی کالا، بهترین فیلم‌ها نه تنها از نظر ژانر، سبک، درون‌مایه و حتی دیدگاه سازندگانشان با هم متفاوت هستند بلکه گاهی با دیدگاه اصحاب رسانه هم تفاوت‌های کلی دارند و به جنبه‌های خوب یا بد رسانه‌ها می‌پردازند. در این مطلب ۱۰ فیلم برتر با موضوع رسانه را با هم بررسی می‌کنیم.

۱- چهره‌ای میان جمعیت (A Face in the Crowd)

• سال انتشار: ۱۹۵۷

• کارگردان: الیا کازان

• بازیگران: اندی گریفیث، پاتریشا نیل، آنتونی فرانسیوزا، والتر ماتا، لی رمیک، چارلز اروینگ

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۸ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۸.۲ از ۱۰

این فیلم کلاسیک سیاه و سفید به موضوعاتی مثل سوء استفاده‌ی رسانه‌ها از چهره‌های معمولی و روند ستاره سازی بی‌قاعده‌ای که گاهی افراد نالایق را به شهرت و قدرتی باورنکردنی می‌رساند، می‌پردازد. مارشا جفریز خواننده‌ای گمنام و دائم‌الخمر به نام لونسام رودز (اندی گریفیث) را به یک برنامه‌ی تلویزیونی دعوت می‌کند و روند ستاره شدن او آغاز می‌شود. کم‌کم خودبزرگ‌بینی و سودجویی در لونسام آشکار می‌شود.

لونسام نمادی از یک شخصیت فراموش شده است که در اثر یک اتفاق به صدای طبقه‌ی متوسط و مظلوم جامعه تبدیل می‌شود. مخاطبان بخشی از وجود خودشان را در او می‌بینند و دوستش دارند اما آیا دقیقا همان چیزی است که نشان می‌دهد؟ آیا همان‌قدر که در برنامه‌هایش ادعا می‌کند با این قشر همدردی می‌کند؟

چهره‌ای میان جمعیت صداقت ستاره‌ها را محک می‌زند. شخصیت شیرین لونسام در رسانه‌ها فرق چندانی با خود واقعی‌اش ندارد اما مشخص است که انگیزه‌های شوم و خودخواهانه‌ای در سر می‌پروراند که وقتی مردم او را نمی‌بینند خودشان را نشان می‌دهد. او در خفا تشنه قدرت و ثروت است و به همین واسطه استعداد یابش را هم کنار می‌زند.

همچنین فیلم در بخش‌های مختلف به روند ستاره سازی رسانه‌ها نگاه انتقادی تند و تیزی دارند. این که این روند تا اندازه‌ای غیرمنطقی است و به بخت و اقبال وابسته است. این مردم هستند که آن‌ها را انتخاب می‌کنند و گاهی افراد نالایق فقط به واسطه‌ی علاقه‌ی غیرمنطقی، جایگاهی را کسب می‌کنند که اصلا برایش ساخته نشدند. در این میان رسانه‌ها به عنوان ابزاری برای قدرت بیش‌تر چهره‌ها عمل می‌کنند و در پشت پرده به سلیقه‌ی مخاطبان هم جهت می‌دهند.

چهره‌ای میان جمعیت علیرغم قدمت زیاد، فیلم تماشایی است که علاقه‌مندان به کنکاش درباره‌ی ستاره سازی و نقش رسانه از تماشای آن لذت خواهند برد.

• کلاسیک بینی؛ مهیج، خنده‌دار و پیچیده

• در جست‌وجوی حقیقت؛ فیلم‌های برتر تاریخ سینما درباره روزنامه‌نگاری

۲- منشی همه کاره او (His Girl Friday)

• سال انتشار: ۱۹۴۰

• کارگردان: هاوارد هاکس

• بازیگران: کری گرانت، رالف بلامی، روزالیند راسل، آلما کرگر، کلیف ادواردز

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۸ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۹ از ۱۰

منشی همه کاره او یکی از آثار کلاسیک اصیل در ژانر رسانه‌ای است. فیلم به ‌اندازه‌ای قدیمی است که دیدگاهش نسبت به رسانه به روزنامه‌نگاری و چالش‌های آن محدود می‌شود. با این وجود به‌اندازه‌ای هوشمندانه است که می‌توان مفاهیم آن را به دنیای امروزی هم تعمیم داد.فیلم تعادل دوست‌داشتنی میان یک داستان عاشقانه‌ی نه چندان تلخ و نحوه‌ی فعالیت رسانه‌ها و پوشش اخبار برقرار می‌کند.

یک خانم روزنامه‌نگار به نام هیلدی جانسون (روزالیند راسل) خبر نامزدی‌اش را به همسر سابقش والتر برنز (کری گرانت) که اتفاقا او هم یک روزنامه‌نگار حرفه‌ای است می‌دهد. در این بین روزنامه درگیر اخبار داغ و چالش‌برانگیزی می‌شود و والتر تصمیم می‌گیرد از موقعیت پیش آمده سو استفاده کند و نامزدی را به هم بزند.

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های منشی همه کاره او دیالوگ‌های کنایی و شوخی‌های رگباری است که به مخاطب دید خوبی از ماهیت کلی دنیای اخبار و رسانه می‌دهد؛ در این دنیای عجیب و آشفته خبرنگاران سعی می‌کنند از رقبایشان عقب نمانند و اخبار را سریع‌تر از آن‌ها پوشش دهند. تدوین دیوانه‌وار فیلم و دیالوگ‌هایی که در مکالمات تلفنی رد و بدل می‌شوند، نمونه‌ی بسیار خوبی برای روشن کردن این مفهوم هستند.

سرعت فیلم و تکامل شخصیت‌ها به صورت دیوانه‌واری بالا است که این سرعت نه تنها برای تماشای آسان‌تر فیلم بلکه برای نشان دادن روند روزنامه‌نگاری کلاسیک هم به طرز غیر معمولی زیاد است. با این وجود کری گرانت و روزالیند راسل به عنوان شخصیت‌های اصلی با این سرعت به خوبی هماهنگ شدند و بازیگوشی‌ها و شیرینی ذاتی‌شان به کمک فیلم آمده و به شخصیت این دو خبرنگار فرصت‌طلب عمق بخشیده است. منشی همه کاره او از آثار کلاسیک تماشایی و ارزشمندی است که تماشای آن پیشنهاد ویژه‌ای برای طرفداران این ژانر است.

در نهایت ذکر این نکته ضروری است که برای سر درآوردن از دیالوگ‌های رگباری و پیچیده‌ی فیلم و البته لذت بردن از آن‌ها یا باید به زبان انگلیسی محاوره تسلط زیادی داشته باشید یا از ترجمه و دوبله‌های دقیق استفاده کنید.

۳- نمایش ترومن (The Truman Show)

• سال انتشار: ۱۹۹۸

• کارگردان: پیتر ویر

• بازیگران: جیم کری، لورا لینی، اد هریس، نوآ امریک، ناتاشا مک لهون، دان تیلر

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۵ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۸.۱ از ۱۰

نمایش ترومن یک محدوده‌ی گسترده از مفاهیم فلسفی، دینی، اخلاقی و … است اما بدون شک بررسی نقش رسانه و اخلاق رسانه در زندگی شخصی افراد مهم‌ترین موضوعی است که در این فیلم بررسی می‌شود. ماجرا درباره‌ی خانواده‌ای است که هم زمان با به نیا آمدن فرزندشان با یک شبکه‌ی تلویزیونی قراردادی را امضا می‌کنند که طبق آن لحظه‌لحظه‌ی زندگی بچه به صورت شوی تلویزیونی ۲۴ ساعته برای مردم پخش می‌شود. سال‌ها از این قرارداد می‌گذرد و پسر قصه ما بی‌خبر از همه‌جا به زندگی‌اش ادامه می‌دهد. تا اینکه کم‌کم به حوادث اطرافش مشکوک می‌شود.

نمایش ترومن تنها یک داستان ساده درباره‌ی حرص و طمع نیست بلکه قصه‌ی جاه‌طلبی بعضی از اصحاب رسانه است. کریستف (اد هریس) شخصی است که مدیریت این شوی تلویزیونی را بر عهده دارد. او به خاطر خلاقیت بی‌نظیرش در ساخت برنامه‌ای که خیال و واقعیت را به هم وصل می‌کند و در دنیا همتایی ندارد، کیفور است و برای کسب قدرت و شهرت حاضر است تمام خطوط قرمز اخلاقی را زیر پا بگذارد. به لطف داستان خوب و بازی تماشایی اد هریس یک شخصیت منفی و شرور چند بعدی در نمایش ترومن خلق می‌شود.

اما بدون شک ستاره‌ی این فیلم جیم کری در نقش ترومن است. او نشان داده که از پس لحظات کمدی و خنده‌دار به خوبی برمی‌آید اما در اینجا بخش‌های دیگری از توانایی‌هایش را به رخ می‌کشد؛ ترومن شخصیت رقت‌انگیزی است که به صورت ناگهانی با حقیقتی عجیب مواجه می‌شود و جهان پیرامونش مقابل چشمانش فرو می‌ریزد.

تعداد کمی از فیلم‌های علمی تخیلی طرح درخشانی دارند و مفهوم کلی آن با طرح مطابقت دارد، نمایش ترومن یکی از این آثار است که در مجموع فیلم گرم و احساسی است و تمام امیدها برای آینده‌ی بشریت را با خاک یکسان نمی‌کند. در پایان فیلم احتمالا در ذهنتان سوالات زیادی در مورد اخلاقی بودن این نمایش و روابط میان تهیه کننده و مخاطبان ایجاد می‌شود. با این چالش رو به رو می‌شوید که رسانه‌ها برای سرگرمی بیش‌تر مخاطبان تا کجا پیش می‌روند و با روندی که طی می‌کنند احتمال دارد در آینده زندگی شخصی هر کدام از ما یکی از سوژه‌های پر سودشان باشد.

۴- همه مردان رئیس‌جمهور (All the President’s Men)

• سال انتشار: ۱۹۷۶

• کارگردان: آلن جی پاکولا

• بازیگران: رابرت ردفورد، داستین هافمن، جک واردن، جیسن روباردز، مارتین بالسام

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۴ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۸ از ۱۰

همه مردان رئیس‌جمهور در نقطه مقابل بسیاری از فیلم‌های این فهرست قرار دارد و بر جنبه‌های خوب رسانه و حسن نیت و شجاعت روزنامه‌نگاران تاکید دارد. البته نام این فیلم در بسیاری از فهرست‌هایی که درباره‌ی رسانه و روزنامه‌نگاری نوشته شده، می‌درخشد که گواهی بر کیفیت درجه یک آن است.

همه مردان رئیس‌جمهور اقتباسی از رسوایی واترگیت، یکی از مهم‌ترین وقایع تاریخ معاصر آمریکا است. ماجرا از این قرار است که در دوره‌ی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا ریچارد نیکسون که نامزد حزب دموکرات و رئیس‌جمهور وقت آمریکا بود چند مامور اف بی آی را به صورت مخفیانه برای کار گذاشتن وسایل شنود و سرقت مدارک به محل استقرار حزب دموکرات در هتل واترگیتِ واشنگتن دی سی می‌فرستد. این ماجرا به صورت اتفاقی با کشف یک نوار افشا می‌شود و دو خبرنگار جسور و کنجکاوِ واشنگتن‌پست ماجرا را به اطلاع افکار عمومی می‌رسانند. بعد از این رسوایی ریچارد نیکسون مجبور به استعفا از سمت ریاست جمهوری می‌شود. رابرت ردفورد و داستین هافمن ایفاگر نقش این خبرنگارها هستند.

فیلم در زمان ۲ ساعت و ۱۸ دقیقه‌ای ریتم خوب خودش را حفظ می‌کند و مخاطب با ماجرای نزدیک شدن گام به گام ردفورد و هافمن به شواهد مختلف و افشاگری همراه می‌شود. نقش‌آفرینی درست بازیگران، استرس و فشاری که به روزنامه‌نگاران وارد می‌شود را به خوبی منعکس می‌کند.

همه مردان رئیس‌جمهور فیلمی درباره‌ی عدالت و ادای احترامی به مردانی است که با شجاعت تمام برای افشای حقیقت جنگیدند.

۵- شبگرد (Nightcrawler)

• سال انتشار: ۲۰۱۴

• کارگردان: دان گیلروی

• بازیگران: جیک جیلنهال، ان کیوساک، بیل پاکستون، اریک لانگ، کاتلین یورک

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۵ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۸ از ۱۰

شبگرد درست در نقطه‌ی مقابل همه‌ی مردان رئیس‌جمهور ایستاده و نگاه انتقادی تند و تیزی به فضای بعضی از رسانه‌ها دارد. با گسترش شبکه‌های اجتماعی هر شهروند به یک خبرنگار بالقوه تبدیل شده و تنها کافی است یک فیلم جنجالی از حوادث سطح شهر تهیه و در رسانه‌های اجتماعی پخش کند تا به صورت بالفعل هم به خبرنگار تبدیل شود! شبگرد نگاه انتقادی به همین ماجرا دارد و البته میل سیری‌ناپذیر رسانه‌های زرد به تولید خبرهای جنجالی و جذب مخاطب به هر قیمتی.

لوئیس بلوم (جیک جیلنهال) یک خلاف‌کار خرده‌پاست که از کار بیکار شده و یک شب که در خیابان‌های شهر پرسه می‌زند به صورت کاملا اتفاقی با گروهی به نام شبگرد آشنا می‌شود که کارشان تهیه‌ی فیلم‌های جنجالی از صحنه‌های تصادف و فروششان به رسانه‌های زرد است. لوئیس تصمیم می‌گیرد این کار را ادامه دهد و اتفاقا خیلی زود در کارش پیشرفت می‌کند و برای درآمد بیش‌تر دست به هر کار غیراخلاقی می‌زند.

جیک جیلنهال با ایفای نقش لوئیس بلوم یکی از پیچیده‌ترین ضدقهرمان‌های چند سال اخیر را خلق کرده که علیرغم اقدامات غیراخلاقی‌اش به خاطر سخت‌کوشی و استمرارش در انجام درستِ بی‌اخلاقی، قابل ستایش هم هست! همچنین فیلم پیچیدگی‌های فعالیت در رسانه‌های زرد و چالش‌های پیدا کردن اخبار جنجالی را به خوبی به تصویر می‌کشد.

فضای این فیلم نئو نوآر تیره و تاریک و مملو از تصاویر سیاه و سفید است که اشاره‌ی دقیقی به فضای تاریک رسانه‌های زرد و البته جامعه‌ی امروزی دارد. مخاطب از جایی به بعد به این نتیجه می‌رسد که اتفاقات بی‌رحمانه و خونریزی، زیر پوست جامعه در جریان مدام است اما لوئیس و آدم‌هایی شبیه به او تنها بخش‌هایی را ثبت و ضبط می‌کنند و بعضی از رسانه‌ها با بولد کردن خبر آن‌طور که می‌خواهند، روز به روز ثروتمندتر می‌شوند.

۶- تکخال در حفره (Ace in the Hole)

• سال انتشار: ۱۹۵۱

• کارگردان: بیلی وایلدر

• بازیگران: کرک داگلاس، جن استرلینگ، ری هیل، پرتر هال

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۲ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۸.۱ از ۱۰

تکخال در حفره شباهت زیادی به فیلم شبگرد که کمی قبل درباره‌اش صحبت کردیم، دارد و یکی از آثار کلاسیک اصیلی است که به صورت جدی به چرخه‌ی معیوب اخبار می‌پردازد. چاک خبرنگار فرصت‌طلبی است که شباهت زیادی به لوئیسِ شبگرد دارد. او هم‌مرزهای اخلاقیات را با ساخت اخبار جنجالی به راحتی زیر پا می‌گذارد و فاجعه‌ای که در معدن اتفاق افتاده با بی‌اخلاقی تمام، تخفیف می‌دهد و جان انسان‌های بی‌گناه نه تنها برای او هیچ ارزشی ندارد بلکه از آن به عنوان نردبانی برای دیده شدن استفاده می‌کند، فارغ از اینکه عدالت بالاخره گریبانش را خواهد گرفت.

تکخال برعکس بسیاری از فیلم‌ها که در پایان با مجازات آدم بدها همراه می‌شود، متفاوت است اما درس ارزشمندی به مخاطب می‌دهد؛ اینکه رسانه‌هایی که از راه‌های پلید و غیرانسانی برای دیده شدن استفاده می‌کنند سرانجام رسوا می‌شوند و دیگر هیچ مخاطبی برایشان تره هم خرد نمی‌کند.

در هر صورت با اینکه تکخال به جنبه‌های تاریک رسانه، نشر اکاذیب، تغیر اخبار و داستان‌سرایی‌های بی‌پایه و اساس می‌پردازد، فیلم تماشایی است که درس خوبی برای سیستم‌های فاسد خبری دارد.

۷- شبکه (Network)

• سال انتشار: ۱۹۷۶

• کارگردان: سیدنی لومت

• بازیگران: فی داناوی، ویلیام هولدن، پیتر فینچ، رابرت دووال

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۱ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۸.۱ از ۱۰

شبکه فیلمی در بابِ نشان دادن زوایای تاریک و خجالت‌آور رسانه‌ها با پرداختن به سلطه گری، بت‌های دروغین، جاه‌طلبی کنترل نشده و فساد همه‌ی مفاهیمی که در فیلم‌های مختلف ارائه شده است را به صورت یکجا و در قالب اثری شاخص و تماشایی تحویل مخاطب می‌دهد. مونولوگ های فراموش نشدنی فیلم خطر حرص و طمع و رسانه‌های غیر متعهدی که در حال فتح جهان هستند را به مخاطب گوشزد می‌کند.

شبکه روایتگر دوران افول یکی از ستاره‌های تلویزیونی به نام هاوارد بیل است. او در آستانه‌ی اخراج از حرفه‌ای که دوستش دارد به چنان پوچی می‌رسد که در برنامه خبری‌اش اعلام می‌کند هفته‌ی آینده در مقابل دوربین خودکشی می‌کند. همین حاشیه‌ی جنجالی تشنگان قدرت را به سمت بیل می‌کشاند تا از افسردگی و حال بدش آن‌طور که می‌خواهند بهره‌برداری و خبرسازی کنند.

تقریبا همه‌ی شخصیت‌های فیلم درخشان هستند و همین مورد هم جوایز اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد، بهترین بازیگر نقش اول زن و بهترین بازیگر نقش مکمل زن را برای شبکه به ارمغان آورد. فی داناوی ایفاگر نقش زن مکاری است که مثل کوسه‌ای در اقیانوس نامتلاطمِ رسانه از زنانگی‌اش برای رسیدن به اهداف جاه‌طلبانه استفاده‌ی ابزاری می‌کند. در سمت دیگر ویلیام هولدن را داریم؛ شخصیت ترحم برانگیزی که با نقشه‌های دیانا کم‌کم به این نتیجه می‌رسد که دست نیافتنی است و اصلا در مخیله‌اش نمی‌گنجد که هوا و هوس چه بلایی سر همسر و زندگی مشترکش می‌آورد.

رابرت دووال شاید به اندازه‌ی شخصیت‌های دیگر تأثیرگذار نباشد اما در نقش یکی از غول‌های رسانه‌ای بی‌احساس و تشنه‌ی قدرت درخشان است. اما ستاره‌ی فیلم پیتر فینچ است. شخصیت او در یک کابوس کافکایی غرق شده؛ جایی که هم از رسانه‌ها به خاطر کاری که با زندگی و روانش کردند متنفر است و هم از آن‌ها برای پیشبرد بیش‌تر دیوانگی‌اش استفاده می‌کند.

شبکه مثل بسیاری از آثار سیدنی لومت صریح، بی‌پرده، تااندازه‌ای تاریک و درخشان است؛ پس تماشای آن را به هیچ عنوان از دست ندهید.

۸- نفوذی (The Insider)

• سال انتشار: ۱۹۹۹

• کارگردان: مایکل مان

• بازیگران: آل پاچینو، راسل کرو، کریستوفر پلامر، دایان ونورا، فیلیپ بیکر هال

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۶ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۸ از ۱۰

نفوذی فیلمی در ستایش اخلاق رسانه است و به جنبه‌های مثبت رسانه‌ها برای آگاهی افکار عمومی می‌پردازد. فیلم از یک ماجرای واقعی الهام گرفته و درباره‌ی یکی از قسمت‌های برنامه‌ی معروف ۶۰ دقیقه‌ی شبکه‌ی سی بی اس است که با حضور فردی به نام جفری وایگند (راسل کرو) که یکی از کارمندان ارشد کمپانی تنباکو است به افشاگری درباره‌ی این صنعت می‌پردازد و برای مخاطب پشت پرده‌های تامل برانگیزی را نمایان می‌کند. این برنامه با سانسور فراوان پخش شد اما نسخه‌ی کامل آن یک سال بعد منتشر و جنجال‌های زیادی به پا کرد.

شخصیت‌های اصلی فیلم یعنی جفری وایگند (راسل کرو)، لوول برگمن (آل پاچینو) و مایک والاس (کریستوفر پلامر) که به ترتیب افشاگر، تهیه کننده و سازنده ی برنامه هستند هر سه به شدت اخلاق مدار و صادق هستند اما از جایی به بعد برای حفظ شغل و زندگی‌شان مجبور می‌شوند از بازی که برنده آن نیستند، خارج شوند.

نقش‌آفرینی آل پاچینو و راسل کرو به یادماندنی است. پاچینو ایفاگر نقش مردی مصمم، قوی و حقیقت‌جو است که تا جایی که می‌تواند برای برملا شدن حقیقت تلاش می‌کند. از سوی دیگر مایکل مان به کمک این شخص یکی از جنبه‌های مهجور روزنامه‌نگاری را به تصویر می‌کشد؛ اعتماد. برگمن تمام تلاشش را می‌کند که اعتماد جفری وایگند را جلب کند و البته برای محافظت از او هر کاری انجام می‌دهد. مایکل مان در نفوذی تاثیر اطلاعات بر اعتماد متقابل روزنامه‌نگار و سوژه را نشان می‌دهد و نتیجه‌ی ماندگاری خلق می‌شود که از تماشایش پشیمان نخواهید شد.

۹- اخبار تلویزیون (Broadcast News)

• سال انتشار: ۱۹۸۷

• کارگردان: جیمز ال. بروکس

• بازیگران: ویلیام هرت، آلبرت بروکس، هالی هانتر، رابرت پروکسی، جوآن کیوساک

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۸ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۲ از ۱۰

اخبار تلویزیون از معدود کمدی- درام های این لیست است که ظاهرا ربط مستقیمی به دنیای رسانه ندارد و محور اصلی آن یک مثلث عشقی است. با این وجود به صورت کاملا زیرپوستی به چالش‌های کار کردن در رسانه‌ها می‌پردازد.

جین کریگ (هالی هانتر) و آرون آلتمن (آلبرت بروکس) در یک شبکه‌ی تلویزیونی مشغول به کار هستند و ظاهرا همه چیز خوب پیش می‌رود تا اینکه کارمندی جدیدی به نام تام گرانیک (ویلیام هرت) به جمع آن‌ها اضافه می‌شود و یک مثلث عشقی شکل می‌گیرد که بر روابط کاری هم تاثیر می‌گذارد.

اخبار تلویزیون فیلم شیرینی است که زیر پوسته‌ی داستان عاشقانه‌اش به مفاهیمی مانند حرص، طمع، پول، حسادت و رقابت می‌پردازد. شخصیت‌های اصلی فیلم سلبریتی نیستند اما موقعیت شغلی، طرز لباس پوشیدن و صحبت کردنشان این توهم را ایجاد و آن‌ها را در بیان ساده‌ترین احساساتشان به موجودی ناتوان و الکن تبدیل می‌کند.

اخبار تلویزیون در ظاهر یک عاشقانه‌ی دبیرستانی و تااندازه‌ای خجالت‌آور است اما با قرار دادن داستان در بستر رسانه به فیلم تامل برانگیزی تبدیل می‌شود که درباره مفاهیم پیچیده و جدی صحبت می‌کند و دید جامع و منصفانه‌ای به رسانه‌ها دارد. در نهایت اگر به دنبال اثری ساده و سرگرم‌کننده هستید، پیشنهاد می‌کنیم اخبار تلویزیون را در فهرست فیلم‌هایی که باید ببینید، قرار دهید.

۱۰- قاتلین بالفطره (Natural Born Killers)

• سال انتشار: ۱۹۹۴

• کارگردان: الیور استون

• بازیگران: وودی هارلسون، جولیت لوئیس، رابرت داونی جونیور، تام سایزمور، تامی لی جونز

• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۴۸ از ۱۰۰

• امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۳ از ۱۰

قاتلین بالفطره یکی از جنجالی‌ترین آثار الیور استون بر اساس داستانی از کوئنتین تارانتینو است و بسیاری از المان‌های سینمای او از جمله خشونت عریان و شوکه کننده را می‌توان در تک‌تک لحظات فیلم دید. همین عامل هم با انتقادهای بسیاری رو به رو شد و بسیاری از منتقدان، فیلم را وحشیانه و آسیب‌زننده به سلامت روان دانستند. با این وجود قاتلین بالفطره با استقبال خوبی از سوی مخاطبان همراه شد.

ماجرا درباره‌ی زوج جوانی است که در کودکی با آزارهای جنسی رو به رو شدند و در بزرگ‌سالی با آسیب‌های روانی ناشی از این اتفاق دست‌وپنجه نرم می‌کنند. آن‌ها کم‌کم به قاتلین سریالی تبدیل می‌شوند که با بی‌رحمی تمام خون می‌ریزند تا زخم‌های درونشان را التیام بخشند. عمل خشونت‌بار آن‌ها به عنوان یک خبر جنجالی از سوی رسانه‌ها پوشش داده می‌شود و کم‌کم با بی‌اخلاقی تمام به چهره‌هایی حق به جانب و درخور تجلیل تبدیل می‌شوند.

فیلم‌برداری و تدوین دیوانه‌وار فیلم همه و همه در راستای ایجاد حس تعلیق است و تجربه‌ای موهوم و بی‌نظیری را برای مخاطب ایجاد می‌کند. جنایتکاران عجیب و غریب فیلم به طور مداوم توسط رابرت داونی جونیور تعقیب می‌شوند و حواشی جنایت‌هایشان سر تیتر هر روزه‌ی اخبار است.

الیور استون در قاتلین بالفطره به این موضوع مهم می‌پردازد که بعضی از رسانه‌ها از انعکاس داستان‌های معمولی و خوب عمدا سر باز می‌زنند و با نشان دادن همه چیز در بدترین حالت ممکن از عواطف مخاطبان برای رسیدن به پول و قدرت بیش‌تر سو استفاده می‌کنند.