سطح مطالبات هنرمندان حامی روحانی بالا رفت/ آقای روحانی مثل دوره دوم هاشمی و خاتمی عمل نکنید! حکومت آزادی بدهد حتی به جعفر پناهی

در پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر و تشکیل دولت دوازدهم؛ اهالی فرهنگ و هنر به ویژه سینماگران نقش پررنگی داشتند. حال که التهاب دوران انتخابات به‌‌سر آمده صحبت از سیاست‌های اجرایی آینده است و مطالبه‌گری سینماگران هم شکل جدی‌تری به خود گرفته است

 ایران‌آرت: در پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر و تشکیل دولت دوازدهم؛ اهالی فرهنگ و هنر به ویژه سینماگران نقش پررنگی داشتند. حال که التهاب دوران انتخابات به‌‌سر آمده صحبت از سیاست‌های اجرایی آینده است و مطالبه‌گری سینماگران هم شکل جدی‌تری به خود گرفته است. این‌بار سینماگران با خواسته‌های مشخص سراغ حسن روحانی رفته‌اند.

خبرگزاری ایلنا در دو روز اخیر چنین مطالباتی را از زبان اهالی هنر منتشر کرده؛ این خبرگزاری امروز با مهرداد فرید، کارگردان، تهیه‌کننده و دبیر شورای عالی تهیه‌کنندگان سینما که در آن نزدیک به 200 تهیه‌کننده عضو هستند، گفت‌وگو کرده‌ و مطالبه اصلی سینماگران را از دولت دوازدهم جویا شده‌ است که خلاصه‌ای از ان در ایران‌آرت می‌خوانید:

*در عرصه فرهنگ ممکن است حسن روحانی در چهار سال گذشته به‌طور مستقیم به سینما تئاتر یا موسیقی آنگونه که باید توجه نکرده باشد، اما اینکه مثلا زیرساخت‌های استفاده از اینترنت را حتی در روستاها گسترش داده یا استفاده از شبکه‌های اجتماعی را محدود نکرد، همین‌ها باعث شد تا یک فضای باز به وجود بیاید که به رشد فرهنگ و هنر کمک کند. هنرمندان نیز بیشتر به دنبال این‌گونه خدمات هستند نه اینکه مثلا به یک فرد خاص یا گروهی خاص پول داده شود تا اثری بسازند.

*آنچه برای هنرمندان از پول و حمایت مالی مهمتر است ایجاد فضایی برای فعالیت آزاد و بدون دغدغه است. نکته مهم‌تر این است که رئیس‌جمهور در حوزه فرهنگ و هنر قدرت زیادی برای اعمال تصمیمات ندارد و نهادهای دیگری هستند که خودشان را مسئول حوزه فرهنگ می‌دانند و هر چقدر دولت بخواهد فعالیت بیشتری کند از طرف آن گروه که در خارج از دولت حضور دارند؛ بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرند. اما همین که دولت تلاش کند تا آنجا که می‌تواند بستر فعالیت‌ها را فراهم کند و فضای بازی را برای انجام امور هنری به وجود بیاورد برای هنرمندان ایده‌آل است.

*در عرصه اجرای سیاست‌ها یکی از مهمترین خواسته‌های هنرمندان و اهالی فرهنگ و هنر از ابتدای دولت یازدهم تا امروز این بوده که نظارت‌های پیشینی به نظارت‌های پسینی تغییر کند. یعنی زمانی که یک هنرمند و یا نویسنده قصد دارد فیلم یا کتابی را تولید کند، قبل از انتشار یا توزیع اثرش زیر ذره‌بین نرود و مسئولیت آثار را به خود هنرمندان بسپارند و پس از توزیع، توسط سازمان‌های دولتی و نهادهای مدنی نظارت شوند.

*ما باید از همه فرصت‌ها برای تبلیغ حرف خود و محصولات خود استفاده کنیم. دولت این توانایی را با توجه به اهرم‌هایی همچون شورای عالی امنیت ملی و دستگاه‌های زیرمجموعه دارد که به تغییر و اصلاح روش‌ها و نگرشها در حوزه هنر بپردازد و رفتارهای نهادهای امنیتی و نظامی به هنرمندان را تغییر دهد. به خصوص با رایی که حسن روحانی در انتخابات 29 اردیبهشت کسب کرد؛ قدرت بیشتر و اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرده و مردم این اقتدار و قدرت را به وی داده‌اند.

*امنیت شغلی را از چند زاویه می‌توان تعریف کرد. گاهی یک سازمان یا نهاد به صورت مستقیم جلوی فعالیت یک فرد یا گروه را می‌گیرد و به او می‌گویند که دیگر حق نداری فیلم بسازی. مانند رفتاری که با جعفر پناهی شد و یا یک نهاد به خود اجازه داد که جلوی اکران یک فیلم را بگیرد. زاویه دیگر درباره امنیت شغلی بحث بازار و اقتصاد هنر است. حکومت باید در هر دو بخش به وظایف خود عمل کند و آزادی بدهد. 

*البته هنرمندان یاد گرفته‌اند که توقعات خود را به سمت سقف نبرند و اگر دولتی کف توقعات را برآورده کند می‌تواند رضایت جامعه هنری را تامین کند. ما توقع رفتارهای انقلابی از حسن روحانی نداریم زیرا می‌دانیم این رفتارها هزینه‌های زیادی را به دنبال دارد و حتی اگر ایشان برنامه‌ها را میلیمتری جلو ببرد برای اهل هنر راضی‌کننده است و انتظار نداریم ایشان در این چهار سال شق‌القمر کند. همین که ما دچار عقب‌گرد نشویم و مثلا فقط 20 درصد از خواسته‌های هنرمندان نیز عملی شود اتفاق بزرگ و مبارکی است.

*توصیه مهم من به دولت حسن روحانی این است که اشتباهی که مرحوم هاشمی رفسنجانی در دولت دوم خودش و همچنین سیدمحمد خاتمی در دولت دوم اصلاحات انجام داد را مرتکب نشود زیرا در هر دو دولت دوم هاشمی رفسنجانی و سیدمحمد خاتمی امر فرهنگ رها شد و دغدغه‌های دیگری دنبال شد در حالی که امر فرهنگ جدا از توسعه سیاسی و اقتصادی و روابط بین‌الملل نیست. نمی‌شود ما بگوییم که دنبال آشتی با دنیا هستیم اما نقش فرهنگ را مهم ندانیم. اگر دولت فرهنگ را رها کند قطعا در سایر عرصه‌ها نیز موفق نخواهد بود در این صورت فرهنگ به دست گروه‌هایی می‌افتد که انقباضی فکر می‌کنند و از همین طریق به دولت ضربه می‌زنند.