دلیری سرخ پوست با داستان و تعلیق و عشق/رئیس زندان از خودمان است!
وقتی رئیس زندان جدی و عصا قورت داده، در خلوت و سکوت می رقصد، با سایه اش می رقصد، خوب هم می رقصد، همان جا شصت مخاطب خبردار می شود که این آقای سروان ما یه جاهایی می شنگد!
ایران آرت : آزاده جعفریان: سرخ پوست به درستی در زمره صدرنشین های نظرسنجی های مردمی در سی و هفتمین جشنواره ملی فیلم فجر است، داستان جذابی برای تعریف کردن دارد و اتفاقا بلد است به خوبی این داستان را تعریف کند و در این رهگذر از عنصر تعلیق به بهترین شکل ممکن بهره می برد. همه این مولفه ها نیازهای مبرم سینماروی ایرانی را برطرف می کند.
سرخ پوست دومین ساخته نیما جاویدی ست، فیلمی که داستانش را بر اساس جغرافیای یک زندان در منطقه دور افتاده جنوب ایران روایت می کند. رئیس زندان فردی بسیار جدی با خصوصیات شناخته شده افسران نظامی ست که در جستجوی زندانی فراری، گویا خود را می جوید و اکسیر گمشده خود را در پایان می یابد.
فیلم، مخاطب را درگیر یافتن احمد سرخ پوست، زندانی فراری می کند و حرکات ظریف دوربین و میزانسن های هوشمندانه او را همسفر خود در سلول ها و فضای عمومی زندان می کند، اما همه اینها رویه خوش ساخت اثر است، جان مایه اصلی داستان عشقی ست که در فیلم جریان دارد و هر لحظه زبانه آتشین آن بیشتر و بیشتر الو می گیرد.
نیما جاویدی با شخصیت جالب توجهش "نعمت جاهد"، رئیس زندانی بسیار متفاوت را تقدیم سینمای ایران کرده است. در همان دقایق نخست وقتی نعمت جاوید خبر انتسابش به عنوان رئیس شهربانی را می شنود به پستوی دفترش می رود و در خلوت و سکوت می رقصد، با سایه اش می رقصد، خوب هم می رقصد و همان جا شصت مخاطب خبردار می شود که این آقای سروان ما با وجود عصا قورت دادگی و جدیتش، یه جاهایی می شنگد! و همین سکانس جذاب زمینه ساز باورپذیری واکنش های او در برابر خانم مددکار است.
از سوی دیگر کاراکتر نعمت جاهد، لایه ای دیگر از توانمندی بازیگری نوید محمدزاده را به رخ کشیده است،
اینجا دیگر با آن نوید محمدزاده با بازی برون گرا و عصبی روبرو نیستیم، او با تغییرات چشمگیر در شیوه بازی اش، توانسته به خوبی پلیسی باهوش و جدی که کارش را بلد است را به تصویر کشد اما امان از آن روزی که قلب یک مرد بلرزد، آن وقت هفت تیری که بارها و بارها در دست گرفته توان شلیک از دست می دهد.
در همین راستا بازی های سرخ پوست از تراز مناسبی برخوردار است از پری ناز ایزدیار تا مانی حقیقی و البته حبیب رضایی که با آمدنش هوای تازه ای به فیلم می وزد، اما سایه سنگین نعمت جاهد با بازی درخشان نوید محمدزاده دیگر نقش ها را به حاشیه می راند.
سرخ پوست در سینمای ایران یک غنیمت است، چون قصه دارد و خوب قصه می گوید، فرم و ساختار فیلم، همه چیز در خدمت ارائه درست این قصه است و هیچ یک از عوامل گل درشتی نمی کنند و از چارچوب فیلم بیرون نمی زنند.
حتمن برای محمدصادق رنجکشان و مجید مطلبی دو شریک سرمایه گذاری در سرخ پوست، استقبال مردمی از این اثر مسرت بخش است، ویژه آنکه برخی منتقدین معتقدند سرخ پوست شانس های متعددی برای کسب سیمرغ دارد: از نوید محمدزاده تا فیلمبرداری هومن بهمنش، نورپردازی فوق العاده ، طراح صحنه: محسن نصرالهی و حتی موسیقی: رامین کوشا.
اگر تا به حال این فیلم را ندیدید، حتمن در فهرستگان تان نام آن را آن بالا بنویسید و ببینید.
