خانم بازیگر در خط محمدعلی کلی
گلن کلوز گفت: وقتی کودک بودم حس و حال محمدعلی کلی را داشتم و هر چقدر او می‌خواست برترین بوکسور جهان شود، من نیز می‌خواستم پیشرو هنر بازیگری باشم.
ایران آرت: گلن کلوز تا به حال 7 بار کاندیدای اسکار شده اما در هیچ یک از این دفعات برنده آن نشده ولی بسیار امیدوار است امسال به این جایزه معتبر نائل شود.
آنچه بر امیدهای این هنرپیشه زن 72 ساله متولد شهر گرینویچ در ایالت کانه‌تیکات امریکا در این زمینه می‌افزاید این است که او صبح دوشنبه این هفته جایزه گلدن‌گلوب بهترین هنرپیشه زن نقش اول دراماتیک را به خاطر بازی حرفه‌ای خویش در فیلم "همسر" در مراسم اهدای هفتاد و ششمین دوره این جوایز در برورلی هیلز ایالت کالیفرنیای امریکا تصاحب کرد.
گلوب همیشه پیش درآمدی بر اسکار و کپی این جوایز به شمار آمده و در اکثر شاخه‌ها در بیش از 70 درصد موارد فرد فاتح گلوب در هفته‌ها و ماه‌های بعدی به جایزه اسکار هم دست یافته است.
به گزارش ایران آنلاین، کلوز که خود به حساسیت موضوع فوق کاملاً واقف است و برای تصاحب گلدن گلوب امسال رقبای قدرتمندی مثل نیکول کیدمن استرالیایی و ملیسا مک کارتی و روزاموند پایک امریکایی را کنار زد پس از دریافت گلوب امسال در یکی از احساسی‌ترین نطق‌های این مراسم گفت: اسم این فیلم را همسر گذاشته‌اند و لابد به همین سبب است که ساخت و تکوین و ارائه آن 14 سال طول کشید.
مگر می‌شود یک همسر در مدتی کوتاه‌تر از این به یک همسر واقعی برای شوهر خود تبدیل شود؟ کلوز که قطرات اشک به وضوح در چشمانش می‌دوید و در حالی که حضار به احترام او و کسوتش و پیشینه‌ای که از 1987 به بعد با بازی او در فیلم‌هایی چون "جذابیت مرگبار" سرشار از نقاط اوج و مهارت‌ها حرفه بازیگری بوده بپا خاسته و برای وی کف می‌زدند، ادامه داد: این فیلم مرا به یاد مادرم انداخت زیرا او هم مثل نقش من در فیلم همسر تمام زندگی خود را وقف پدرم کرد و وقتی 80 سال سن را رد کرد، روزی به من گفت احساس می‌کند به بسیاری از خواسته‌ها و نقاط اوج مورد نظر شخصی‌اش نرسیده است.
از ما زنان فقط طلب همراهی و قدرت بخشیدن به شوهران‌مان می‌شود و از ما می‌خواهند فرزندان خود را از آب و گل درآوریم و هر چند اینها کارهای بایسته‌ای است اما تکلیف اهداف شخصی ما چه می‌شود؟
ما باید رؤیاهای خود را هم تحقق بخشیم و در این راه بکوشیم و دیگران نیز چنین اجازه‌ای را به ما بدهند.
وقتی کودک بودم حس و حال محمدعلی کلی را داشتم و هر چقدر که او می‌خواست برترین بوکسور جهان شود که البته شد من نیز می‌خواستم پیشرو هنر بازیگری باشم. اینک 45 سال است که در این حرفه فعالیت می‌کنم و از همان روزهایی که فیلم‌های شیرین والت دیسنی را دیدم، این احساس و رویکرد در من قدرت گرفت. پشیمان هم نیستم زیرا به‌رغم اسکارهای نگرفته‌ام، یک زندگی شگفت‌انگیز را پشت‌سر نهاده‌ام.
