پل شریدر: دهه ۷۰ افسانه‌ای بود / کارگردان‌های امروزی بهترند
فیلمنامه‌نویس مشهور آمریکایی می‌گوید فیلمسازان امروزی مستعدتر هستند اما آنچه که در گذشته وجود داشت، مخاطب بهتر بود.
ایران آرت: "پل شریدر" که فیلمنامه‌ی آثاری به یادماندنی مانند "راننده تاکسی" و "گاو خشمگین" را در دهه‌ای به نگارش درآورده که برخی آن را عصر طلایی هالیوود می‌دانند، اخیراً در مصاحبه‌ای از نفوذ سینما در دهه ۱۹۷۰، همکاری با "مارتین اسکورسیزی" و درام جدید خود "اولین اصلاح شده" (First Reformed) سخن گفته است.
شریدر از فیلمنامه‌نویسی برای اسکورسیزی، "سیدنی پولاک" و "برایان دی پالما" به کارگردانی فیلمنامه‌های خودش گرایش پیدا کرد. او در این مصاحبه درباره این مسئله صحبت می‌کند که چرا دهه ۱۹۷۰ دهه پرباری برای سینمای آمریکا بود و مخاطبین امروز چه تفاوتی با آن زمان دارند.
به گزارش سی نما، فیلمساز کهنه‌کار هالیوود می‌گوید: "کسانی هستند که دهه ۷۰ را افسانه‌ای می‌دانند. تا حدی درست است اما نه به این علت که فیلمسازان آن زمان بااستعدادتر بودند. در واقع، احتمالاً فیلمسازان امروز مستعدتر از دهه ۷۰ هستند. چیزی که در آن دهه وجود داشت مخاطب بهتر بود."
شریدر در ادامه می‌گوید: "بسیاری از آنچه در آن زمان روی می‌داد در کانون توجه مردم بود: حقوق زنان، آزادی جنسی، آزادی استعمال مواد، جنگ-ستیزی. این مسائل یکی از دیگری مهمتر بود و مردم برای اینکه آن‌ها را بهتر درک کنند به هنر و مشخصاً سینما روی می‌آوردند. فیلم "باب و کارول و تد و آلیس" در مورد روابط ضربدری بود، "بازگشت به خانه" (Coming Home) در رابطه با سربازان جنگ ویتنام، و "زن مجرد" (An Unmarried Woman) درباره آزادی زنان. بنابراین دست کم هفته‌ای یک بار، فیلم‌ها می‌آمدند و این مسائلی را که ذهن مردم را درگیر کرده بود بررسی می‌کردند. وقتی مردم فیلم را جدی بگیرند خیلی راحت می‌توان فیلمی جدی ساخت. وقتی آن را جدی نگیرند، این کار بسیار، بسیار سخت می‌شود. امروز ما مخاطبی داریم که فیلم را جدی نمی‌گیرد بنابراین ساختن فیلمی جدی برای او کاری بسیار دشوار است. این ما فیلمسازان نیستیم که شما مردم را ناامید کرده‌ایم، بلکه این شما مخاطبین هستید که ما را ناامید کرده‌اید."
آخرین جمله‌ی شریدر با خنده حضار مواجه می‌شود. شریدر ادامه می‌دهد: "زیرا اگر مخاطب فیلم با کیفیت طلب کند، باور کنید که به خواسته‌اش می‌رسد. ما منتظریم که این نیاز به وجود آید. در آن زمان، به مدت ده تا دوازده سال، دقیقاً هر هفته فیلمی اکران می‌شد که مسائل اجتماعی را با فرمی داستانی مطرح می‌کرد."
