طراحی آیدین آغداشلو از چهره منیر فرمانفرمائیان/ عکس

آیدین آغداشلو درباره منیر فرمانفرمائیان بیان کرد: منیر خانم سلامت و درست زیست و حاصل داد و حاصلی داد که کمتر هنرمند صد سال گذشته‌ی ما برایمان به ارث گذاشته است.

ایران آرت: یک ماه پس از درگذشت منیر فرمانفرمائیان، بانوی هنرمندی که روایت معاصر او از آینه‌کاری ایرانی شهرت بین‌المللی یافت و نامش در دهه اخیر با ثبت در بازار جهانی همراه بود، آیدین آغداشلو با افسوس از این نقاش برجسته یاد کرد.

به گزارش ایران‌آرت، آغداشلو هنرمند سرشناس نقاش و گرافیست درباره بیش از چهل سال آشنایی خود با منیر فرمانفرمائیان نوشت و طراحی خود از صورت فرمانفرمائیان را ضمیمه پستش در اینستاگرام کرد.

آیدین آغداشلو نوشته است: "منیر خانم شاهرودی - فرمانفرمائیان، بانوی تمام و کمالی بود. چهل و چند سالی همدیگر را می‌شناختیم و مخصوصاً همسر بزرگوار و نازنینش ابوالبشر فرمانفرمائیان را که همیشه چه بسیار دوستش داشتم و چه قدر تحسینش می کردم - که وقتی یک قطعه خط قدیمی می‌خرید بلافاصله سراغ مرا می‌گرفت!

منیر خانم از همان جوانی، وقتی که همسر منوچهر یکتائی بود، در متن هنر معاصر ایران و جهان قرار گرفت و از معاشرت با دوستان نامدار مکتب نیویورک یکتائی و آن فضا بسیار آموخت.  رفته رفته توانست شیفتگی‌اش را نسبت هنر هندسی ایرانی شکل بدهد، مانند دوست همیشگی‌شان فرانک ستللا، و ترکیب آینه‌کاری سنتی ایرانی با مدرنیسم مکتب نیویورک دهه‌ی ۶۰ میلادی دنبال کند، و مخصوصاً در ۵۰ سال گذشته - که بیشترش را در خارج از ایران گذراند - بتواند به کمال مطلوبش نزدیک شود و در حد بسیار قابل توجهی، به عنوان یک هنرمند ایرانی معاصر معتبر، مورد علاقه‌ی مجامع هنری و موزه‌ها قرار بگیرد. او این راه دشوار و طولانی را از مدت‌ها پیش، از همان وقتی که آینه‌هایش را در سال ۱۹۷۷ در پاریس به نمایش گذاشت، با سرسختی و خلاقیت دنبال کرد، تا این اواخر که بالاخره به نمایشگاه تک‌نفره‌اش در موزه‌ی گوگنهایم نیویورک، و به موفقیتی کم‌نظیر، دست پیدا کرد. و سال‌ها پیش بود که یکی از گوی‌های آینه‌کاری‌اش را به من هدیه داد که دیر زمانی در ویترین خانه‌ی ما جا خوش کرده بود!

منیر خانم بانویی سرزنده و شاد و بی‌عقده و بی‌پیچیدگی و بسیار شوخ طبع بود. اما هنرمند جستجوگر و اهل خطری هم بود. جدی بود، بی آن که جدی بودنش آدم‌ها را بترساند و رَم بدهد. مهربان بود و مهمان‌نواز و تا پیش از سفر طولانیِ ناگزیرش، دروازه‌ی باغ زیبای الهیه‌اش به روی همه باز بود؛ از اندی وارهول آمریکایی تا نقاش‌های تازه پای خجالتی و اما طلبکار سال‌های بعد!

عمر درازش چه پرثمر بود و چه با آبرو… و به چه جایگاه بلندی رسید که ممکن نمی‌شد جز با کار زیاد و استعداد درخشان و جستجو و مهربانی. منیر خانم سلامت و درست زیست و حاصل داد و حاصلی داد که کمتر هنرمند صد سال گذشته‌ی ما برایمان به ارث گذاشته است. 

طراحی مختصری از صورتش را تمام کردم که ضمیمه‌ی این چند سطر می‌کنم. کاش به عقلم رسیده بود و یک سال پیش به خودش هدیه می‌دادم. اما لابد مثل دیگران گمان کردم که همچنان با ما خواهد ماند.

خب به عقلم نرسید دیگر. وحیف شد."