نامزدها نمی دانند برای هنر چه کرده اند
حسین هاشم پور
ایران آرت : حسین هاشم پور : وقتی آقای قالیباف در مناظره دوم به آقای روحانی خیلی کلی گفت در شهرداری برای هنر کارها کردیم، رئیس‌جمهور هم کلی تر گفت ما هم؛ و فقط یادش آمد از فعال شدن ارکسترهای موسیقی یادی کند؛ پیدا بود هیچ یک از آقایان دقیقا نمی دانستند برای هنر چه کرده اند؛
در حالیکه جامعه هنری انتظاراتش بسیار بیش از عملکردهاست اما موضوع بحث این نوشتار این است که کاندیداهای محترم حتی حساب معدود کارهایی که برای فرهنگ و هنر کرده اند را هم نداشتند؛ حتی به خود زحمت نداده بودند آماری در جیب بغل شان بگذارند تا عیار هنر دوستی شان را به رخ رقیب بکشند و هر دو طرف ترجیح دادند مثل برق و باد از این موضوع بگذرند.
شاید توقع گزافی ست از رئیس جمهور، معاون اولش و یا حتی شهردار تهران بخواهید آمار عملکرد خود در عرصه هنر را از بر باشند، اما وقتی در یک رقابت داغ انتخاباتی برای مناظره ای با عنوان سیاسی فرهنگی آمده باشند جز این مگر انتظاری از آنها می رود؟
وقتی بدون آمار دستاوردهای هنری به مناظره ای فرهنگی می آیند معنایش این است که برای این عرصه چنان که باید ارزش و منزلتی قائل نیستند و یا اینکه سبد رای هنرمندان را آن قدرها مهم تلقی نمی کنند که برایش آمار بدهند.
یک-
آقای رئیس‌جمهور روحانی به جهت اینکه نخستین نامزدی بود که به هنر اشاره و اعتراض کرد:" از پخش دعای ربنا یک هنرمند ابا می کنیم" نمره بالایی به خود اختصاص داد اما وقتی از نام بردن از استاد شجریان امتناع کرد نشان داد نسبت به چهار سال قبل در عرصه هنر عقب نشسته است؛ او در ادامه فقط به آشتی دادن جامعه هنری با دولت و دایر کردن ارکستر سمفونیک و ارکستر ملی اشاره کرد و پیدا بود دستاوردهای تجسمی، رونق دوباره سالن های سینما، اجراهای پر شمار تئاتر، بهبود شرایط ممیزی کتاب... را به خاطر ندارد،او حتی برای توسعه هنر و جبران مافات، برنامه ای ارائه نداد، انگار نه انگار نفس مناظره برای همین هاست.
دو -
آقای اسحاق جهانگیری اما به جهت طرح چند باره مسائل فرهنگ و هنر در مناظره دوم، گوی سبقت از رقبا را در این زمینه ربود؛ او با نام بردن از آقای اصغر فرهادی آغاز کرد که از یک فرد به یک نهاد ارتقا یافته و با تمام محدودیت‌ها پرچم ایران را بالا نگاه داشته است. او گفت که با قدرت فرهنگی قادریم خیلی از مسائل بین المللی و داخلی را حل و فصل کنیم و در عین حال خواستار آزادی عمل هنرمندان شد و سپس به مبحث پر ماجرای لغو کنسرت ها اشارتی کرد و گفت :" به هیچ وجه از هیچکس پذیرفته نیست که هنرمندی تمام مراحل قانونی خود را طی کند و برای اجرای کنسرتی اقدام کند، اما یک مقامی بتواند مانع کار او شود."
اما او نیز آماری به همراه نداشت و عجیب آنکه نگفت چرا دولت نتوانست جلوی دلواپسان از جامعه هنری دفاع کند، وحتی وعده ای هم نداد که در دولت بعد برای اعتبار یافتن مجوزهای دولت چه خواهند کرد!
سه-
آقای قالیباف اما با جمله اعتراضی در خصوص نحوه انتخاب دو وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی سخنانش را آغاز کرد و گفت :" اولین تکریم اهالی فرهنگ واگذاری امور فرهنگی به خودشان است نه اینکه کسی را به کار بگیریم که نه فرهنگیان را می‌شناسد و نه فرهنگیان او را می‌شناسند."
او حواسش نبود جامعه هنری می پرسد چرا ایشان در چند سال اخیر در سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران که بودجه ای قابل ملاحظه ای هم دارد روسایی را منصوب می کند که کمترین نسبت با فرهنگ و هنر را دارند. اول اردیبهشت 1394 در همین ستون با تیتر :" ریاست های 21 ماهه "در همین باره نوشته ام.
آقای قالیباف که در این مناظره مدعی شد باید بگوییم در هنر چه کردیم هم هیچ آماری همراه نداشت و تنها گفت" به خانه موسیقی تهران(! ) کمک و چندین هزار صندلی سینما اضافه کردیم"
حال آنکه او می توانست به سمپوزیوم ها و دوسالانه های مجسمه سازی، برنامه بهارستان، نگارخانه ای به وسعت شهر، تاسیس خانه موزه ها، پردیس تئاتر تهران و صبا ... اشاره کند که نکرد.
چهار -
آقای میرسلیم که جامعه هنری خاطرات خوبی از دوران وزارتش ندارند هم با خواندن متنی و مصادره کردن یک فیلم و یک کتاب علیه دولت، همه خاطرات سال های 72 تا خرداد 76 خورشیدی را بازسازی کرد؛ او که بعد چهار سال وزارت فرهنگ، کمترین ارتباط را با جامعه هنر داشته، مقصر همه بلایایی که بر شخصیت های فیلم " ابد و یک روز" می رود را دولت چهار ساله روحانی خواند تا هم صدای سعید روستایی( کارگردان فیلم ) را در آورد و هم نشان دهد راست می گویند او چهره ای صنعتی ست تا هنری.
پنج -
آقایان رئیسی و هاشمی طبا هم در حد زنگ انشا از اهمیت فرهنگ و هنر گفتند و خلاص.
شش-
با چنین پازلی اهالی فرهنگ و هنر پای صندوق های رای می روند؛ معترض حتی خسته از برآورده نشدن مطالبات اما می روند و رای می دهند؛ اعلام حمایت های شفاف شان که هر روز رسانه ای می شود و پایانی ست بر رودربایستی های ایرانی، این را می گوید.
