آسمان شب با زخم‌های بیرونی؛

شعری از شاعر عجیب ویتنامی-آمریکایی: این نام من است که در درونم زانو می‌زند

امروز شعر دیگری می‌خوانیم از اوشن وانگ که نخستین شعر کتاب «آسمان شب با زخم‌های بیرونی» است. این کتاب را انتشارات کاپر کانیون در سال 2016 منتشر کرده است.

ایران آرت: چندی پیش شعری از اشن وانگ در شعر جهان ایران آرت ترجمه شد. اوشن وانگ از شاعران معاصر آمریکایی است که آخرین مجموعه شعرش «آسمان شب با زخم‌های بیرونی» (2016) سال گذشته برنده جایزه بنیاد شعر آمریکا شد.

او متولد 14 اکتبر 1988 شاعر و مقاله نویس آمریکایی است که سال گذشته جایزه بنیاد شعر که بنیادی ادبی در شیکاگو آمریکاست را از آن خود کرد. از او دو مجموعه منتشر شده است: «نه. کتاب‌های بله بله» (2013) و «آسمان شب با زخم‌های بیرونی» (2016).

اشن وانگ در حومه سایگن از توابع بزرگ‌ترین شهر ویتنام؛ یعنی هوشی مین، در مزرعه‌ای برنج به دنیا آمده است و سال‌هایی را نیز به عنوان یک پناهنده در کمپی در فیلیپین سپری کرده. او بعد از آشنایی با شاعر و نویسنده آمریکایی، بن لارنر (Ben Lerner) مسیر زندگی‌اش عوض می‌شود. خود او معتقد است، بدون لارنر هرگز امکان نداشت استعداد او به منصه ظهور برسد و به آمریکا سفر کند.

شعرهای عاشقانه این شاعر شعرهایی قدرتمند، هیجان زده و پریشان توصیف شده است؛ عاشقانه‌هایی که البته بعضا از نظر مخاطب جنس طبیعی و معمولی ندارند.

شعری که پیشتر خواندیم این بود:

تلویزیون می‌گوید هواپیماها زدند به چند ساختمان.

و من می‌گویم بله، زیرا تو از من می‌خواهی

بمانم. شاید ما روی زانوهامان بنشینیم وُ دعا کنیم

زیرا خدا وقتی می‌شنود که این قدر به شیطان

نزدیک شدیم. این را خیلی دلم می‌خواهد به ‌تو بگویم.

چطور بزرگترین شوالیه‌ من از آن سوی پل بروکلین

گام برمی‌دارد و به جنگ نمی‌اندیشد. چطور می‌توانیم مثل آب زندگی کنیم: با زبانی

خیس و جدید، و بدون آنکه از چیزی که به آن فکر می‌کنیم

حرفی بیاوریم. آن‌ها می‌گویند آسمان آبی ست

اما من می‌دانم که سیاه است همچنان که از این فاصله هم می‌توان دید.

تو همیشه خاطرت هست زمانی را که

زخم خورده‌ای. این را خیلی دلم می‌خواهد به ‌تو بگویم اما من فقط

یکبار زندگی می‌کنم. و چیزی هم برنمی‌گیرم. هیچ چیز. مثل یک جفت دندان ِ

عقل. تلویزیون همچنان دارد می‌گوید هواپیماها...

اینکه هواپیماها... و من منتظر، در اتاق ایستاده‌‌ام

که مرغ‌های مقلد وارد شوند. بال‌هاشان در چهار لکه بر دیوار

می‌تپند. و تو آنجا بودی.

تو پنجره بودی.

اکنون شعر دیگری می‌خوانیم از این شاعر که نخستین شعر کتاب " آسمان شب با زخم‌های بیرونی" است. این کتاب را انتشارات کاپر کانیون در سال 2016 منتشر کرده است:

آستانه

در بدن،

جایی که همه چیز قیمتی دارد

روی زانوهام،

مراقبم،

از میان سوراخ کلید

و دارم می‌بینم

که مرد دوش نمی‌گیرد

اما باران

می‌ریزد روی‌اش

روی شانه‌های گردش که گیتاری است

و او پنجه می‌زند بر سیم‌هایش.